I birdenbire oldu herþey annelerin gözleri önünde yoksulluðun büyüdüðü avlularda sönük volkanlarý andýran tandýrlarýn yanýbaþýnda çocuk cesetlerinin sahipsiz kimsesizliði derin ve tedirgin tarihin yanýk yerini imliyor uzanamýyor hiçbir yarýna yeni sözlerin söyleneceði üzerine yemin edileceði hiçbir asra götürmüyor kimseyi çünkü tek gerçeði acýdýr artýk hayatýn kendine mahpus acýlarýn denizi ve kendine zindansa insan kendine sürgündür de artýk kime ulaþtýrabilir ki ölü çýðlýklara meftun sesini?
II ne desek ayný soykýrýmý imliyor dilimiz ayný çýðlýk uzanýp vuruyor kalbimizin çeperlerini ayetler ve kuþlar için çocuklar için yeterince açýk ve aðýr bedirin uhudun ve mutenin kahramanlýk destanlarýnda korku ve feryat kolgezmede þimdi herkesin efendi olduðu hayat zindanýnda umut boðazlanmýþ bir serçedir dünyanýn kalbinde sevda ise öykünün en hazin yerinde solmuþ bir gül bu da geçer elbette acýlar biter ve hiç olmakla baþlayan devran baþlangýcýna döner kalu bela’nýn yankýlandýðý o yere
III söz uçmuþ acýnýn taflaný çiðnenmiþ yaþam en nazenin yerinden gangrene yakalanmýþ terk edilmiþ korunmasý gereken tüm þehirler sevgililer surlar yýkýlmýþ mabedler isyanla dolmuþ insanýn insanlýðý terk ettiði o yerde gümrah acýlar yeþerip cesetler yarýþtýrýlýr olmuþ
bir yas evine döndüyse kalbimiz yýrtýldýysa da umutla aramýzdaki pamuk ipliði göçten söz edenlerin dünyasýnda göðü aðmýþ kuþlar yittiyse de ve solduysa da baðçelerde çiçekler ruhumuz yaralý ýrmaklar gibi sürüklenip durdu yine de umudun girdabýnda ölüm yurdumuza her uðradýðýnda
IV kefenlere gül diye iþlendi sesimiz dilimiz yarasýna aktý dilinizin çöle akar gibi akarak damarlarýna baharýn baþlatmak için ezgisini sevginin zemzem gibi mübarek süt gibi ak dicle gibi berrak olsun diye aþkýmýz sevdik sizi elbet yine severiz mezopotamyanýn ateþîn çocuklarýnýn emanetini su gibi aziz tebessüm kadar yumuþak bir tas içinde sunmak için ey sizler! sultanlar kahramanlar nasýl doðduysa yine öyle ölecek olanlar duyun ve dinleyin dilimiz yaralý türkümüz kahýr dolu olsa da gülüþümüz bereketli kapýmýz açýk soframýz hazýrdýr ölümü anne kucaðý bilen biziz sürgünü yurt edinen biz düccane yürüyüþümüzle caka satarak haykýrýyoruz savaþ meydanlarýndan sokaðýmýzdan pazarýmýzdan tütün dumanlarýmýzdan daðlarýmýz nehirlerimiz ve bütün vadilerimizle dönüp yüzümüzü þarka sevginin yörüngesinde haykýrýyoruz sakýn barikatlar kurmayýn önümüze...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Rampaların Ustası Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.