Her özlediğimde burnumun direği sızlıyor babam…



Bunu en çok senden duyardım. O zaman o kadar anlam veremez, belki de gençliğin verdiği

heyecanla dikkate almazdım. Dedemi kaybettikten sonra çok sık söylemeye başlamıştın bu

sözü. Gençtik o zamanlar baba. Hayat gözümüzde gerçekten tozpembeydi. Keşke hep

öyle kalabilseydik. Yine senin dizinin dibinde, yine gülen gözlerinin altında kızın

olabilseydim.


Nerden bilebilirdim ki, o kadar erken gideceğini, hele hele veda bile etmeye fırsat

bulamadan gideceğini.


Hâlbuki beraber yapacağımız ne çok hayalimiz vardı seninle.


En çok ta bir yerlere giderken kurardık hayallerimizi. Hep elimden tutarakyürürdün.

Genç kızlığa yeni adım attığım günlerdi. Yine elimden tutarak beni bir yere götürüyordun

da karşımızdan gelen iki bayan bize bakıp hiçte onaylamamışlardı. Kız çok küçük adam

büyük diye de yanımızdan geçerken söylenmişlerdi. Ne çok gülmüştük seninle o gün. Bizi

evli sandılar diye. Bazen de belime sarılırdın. Böyle daha iyi himayemdesin diye. Nasılda

gurur verirdi o hareket bana. Dağ gibi babam hep yanımda, hep arkamda olacak sanırdım.



Yanılmışım


Meğer doymayacakmışım sevgine. Sayılı imiş seninle geçireceğimiz günlerimiz, bilememişim
ki.

O tarihi unutmak istiyorum, takvimlerde o tarih geldiği zaman yok saymaya çalışıyorum.


Ama mümkün olmuyor ki.

Baharın kendini gösterdiği günlerdi. Akşamüzeri eve girdiğimde, gözüm hemen her zaman

olduğu gibi terliklerine takıldı. Terliklerin yerinde yoksa giydiğinin işareti ve bu senden

sonra eve girdiğimin işaretiydi. Neden geciktiğimi açıklamak üzere odana gittiğimde

uzanırken gördüm. Yüksek sesle uyandırılmayı sevmediğin için yanına yaklaşıp ben geldim

baba dedim. Cevap vermedin. Oysa ne zaman sana seslensem, hatta odana girip yüzüne

baksam anında uyanırdın. Biliyordum. Biliyordun. Bu ikimizin de ortak noktasıydı.

Sabahları beni uyandırmaya geldiğinde sadece yüzüme bakardın. Hissederdim.

Hissederdin. Hep gülümseyerek uyanırdık, ya da uyandırırdık birbirimizi.



Bir kez daha seslendim, yine cevap vermedin. İçimde garip bir korku oldu. Yanına iyice

yaklaştım sağ elin başının altında uyuyordun. Yanına oturdum, omzuna dokundum. Yine

cevap vermedin. Bu kez sarsmaya ve bağırmaya başladım. Uyandığında ne kadar

kızacağını da biliyordum aslında. Uyanda ne kadar kızarsan kız umurumda değildi. Yeter

ki UYAN.


O an evde kimler vardı hatırlamıyorum. Seni nasıl yataktan kaldırabildiğimi ve sırtıma nasıl

alabildiğimi de hala anlamış değilim. Tek hatırladığım seni odadan çıkarırken artık

birilerinin yardımıma geldiğiydi.



Sonrası mı, sonra daha kötü


Hastanenin acilinde o doktorun söylediği kısacık o cümle


Başınız sağ olsun.


Burnumun direği sızlıyor babam aklıma geldiği zaman diyordun ya.


Şimdi benimde hep öyle oluyor. Nedenmiş biliyor musun?


Öperken kokusunu içine çekmişsen, özleyince burnunun direği sızlarmış.


Seni çok özlüyorum babam…….



Gülhun ERTİLAV