Aşk için ölenler de, var! Rabbim! Sen onları affet!!


Önce maviyi seversin onunla.. Sonra su’ya hasret yaşarsın.. Mavi, su’yla birleşince ne olur? İçinde ki, koca bir aleve, çare!

Mavi, su ile birleşince okyanus olur!

İçinde delicesine bir arzuyla su’ya dokunmak, mavi’ye sokulmak istersin.. Hatta kaybolmak istersin mavi sularda..

Saklanırsın!

Seni saklasın diye, girersin okyanuslara...

Ona kavuşunca bir ömür serinleyeceğini zannedersin.. Bir denizden hiç çıkmadan, boğulmadan, bir ömür serinleyebilirmisin? Yorulmazmısın yüzmekten.. Dalgalarından korkmazmısın?

Hiç düşünmezmisin? O okyanus ya hırçınlaşırsa, "ya seni, sırılsıplam kıyılarına tekrar atarsa!"

Tutki senin gibi sevdi seni deniz! Kendini bıraktın onun kucağına kollarını uzattın ve gözlerini kapattın.. (ölü taklidi yaptın)

"Ben öldüm ya, bak öldüm, ölü gibi duruyorum, sessizce, hareketsizce, üzerinde.. Atma beni sakın, vurma kıyılara, sadece gerçekten ölene kadar beni kucağında sakla!"

Dersin..

Tutki, sözünde durdu deniz, atmadı seni, göndermedi kıyılarına.. Ya girdabı varsa.. Seni en derinine alıp orda saklamak isterse bir okyanus!

Nefessiz yaşayabilirmisin? Bir okyanusun yüreğinde.. Bir okyanusun girdap miiğdesinde..

İşte aşk için ölmekte, bunun gibi birşey!

Sen dünyanın en büyük serinliğine, cennetin bir yudum kevserini değişirsen.. Aşk için ölümü bile göze alabilmişsen..

Su yutar seni, mavi boğar..

Sen kaybolurken, okyanus bir kul’a daha doyar..

Sen yok olursun! Okyanus yerinde durur..

Bu nasıl bir mantıktır ki, seni göz göre, göre ölüme iten bir şeyde, kaybolmayı seçersin..!

Mantığı yok bu işin!

Aşk; mavi ve su’yun oynadığı bir oyun!

O galiptir neticede!

Sense yitik!

.
.
.:
..eser..