hayat sen mi benimle oynuyorsun, ben mi sende oyalaniyorum; ölecegim bir gün diye..
belki sen de benden sikayetcisin.. cok mu dir dir ediyorum ne.. ama hani aglayinca emzik verirlerdi bebege? aslina bakarsan istemiyorum birak.. aglatma artik, o yeter..

yoruldum inan.. demesi kolay öyle.. ne bilebilirim ki ben; iyi görünen mi iyi sahiden,
kötü görünen mi.. bos versene.. her sekilde aci var isin icinde.. biliyorum ben..
bahane bunlar.. zaman gececek ya bir sekilde.. oyalamaca..
birak ugrasma benimle.. neye güvenmem gerektigini biliyorum ben..



nerede su bosluk.. bir yerden isik giriyor karanligima.. hep onun yüzünden..
o olmasa belki alisirim siyaha.. aramam aydinligi.. vaz gecerim.. ama o ince ip gibi hani, sizim sizim inen
isik yok mu; aliyor gözümü de, beni de benden..
bak iste.. yine.. bilemiyorum.. isik mi yoksa mesele.. onu bulup da, daha mi acmak gerek o yarigi..beyazi
mi giydirmek gerek siyaha.. siyaha mi boyamali beyazi.. ne zor.. bilmemek ne zor.. ah.. acizlik.. ah..
külli nâr..



elimden gelenler.. nereye gidiyor onlar.. neden bu işe yaramazlik.. nerede bulusup da gülüyorlar arkamdan.. hani görmüyorum da duyuyorum ya kahkahalarini.. ah..
simsiki tutuyorum yumrugumu bu kez.. gelmesin elimden bir sey diye.. gidemesinler hic bir yere diye.. ama.. yoruluyorum be.. yoruluyorum parmaklarimi sikmaktan.. sonra bir bakiyorum aralanmis avucum da kacismis yine hayallerim.. pesine düsmüs planlarim..
bir bakmisim yine ayni kosusturmaca.. yine ayni kahkahalar..

cok zor oluyor inan.. olmayinca degil de, olduramayinca zor oluyor..
beni ’insan’ yaratip deger veren Sen’ken.. degersiz hissettirmesen ya.. ah..
’insan’ kaldirsan ya beni.. ne zor.. insan dogup, insan ölmeye çalismak.. ne zor..
izin versen ya biraz; kullansam ben de, ’kolaylik’ istihkakimi..