benim de var bir aşk hikayem

• 4 Haziran 2012 Pazartesi 01:06:26

Çok sayılmaz iki yıl önce başlamıştı herşey. Tuhaf bir karmaşanın içinde uzun boylu esmer onu görmüştüm. Hiç anlamamıştım o zamana kadar herkesin bahsettiği midede kelebeklerin uçuşu hissini. Utancımdan ismini sormaktan acizdim ismini öğrenmek için bile çok çaba sarfettim. Ne oldu nasıl oldu bilmiyorum ama kalabalık arkadaş ortamımızda o da vardı artık. Çok muhabbet etmesek de daha sık görüyordum ve bunla yetiniyordum. En yakın arkadaşlarıma bahsetmiştim ve bir süre o arkadaşlarım sayesinde onunla daha yakından tanıştık kısa bir süre sonrada sevgili olduk. Günlerim o kadar eğlenceli geçiyordu ki gerçekten mutluydum ben o zamanlar. İlk defa sevildiğimi de hissetmiştim zaman geçtikçe büyü bozuldu. Aslında kaçınılmaz sondu bu. Unutamadı bi kişiden bahsederdi ve ben iyi o zaman ona git der ve giderdim sonra dayanamaz yine koşa koşa ona dönerdim acıdığından mı yoksa başka bi sebepten mi bilmem o da dönerdi geri. Bi çok kez böyle ayrılıp barışmıştık. hatta son ayrılışımız gerçekten anlaşmalıydı. Son iki gün istemiştim ondan hiç ayrılmamışız gibi gerçekten sevgiliymişiz gibi iki gün geçirecektik. Beraber uyuyacaktık ve o bizim en sevdiğimiz Onur Akın’ın seviyorum seni şarkısını söyleyecekti. Söz vermesini istemiştim ulaşılmazıyla mutlu olmak için elinden geleni yapacaktı mutlu olmalıydı. 2 gün sonunda gerçekten ayrılacağımız zaman beni bırakmayacağını söyledi ama yinede uzun sürmedi bi süre sonra ayrıldık. Ayrıldıktan sonrada zaman zaman buluşur haret giderirdik resmen ta ki o başka biriyle sevgili olana kadar. Canım o kadar yanmıştı ki her gün onları görüyor olmak hançer darbesi almaktan farksızdı. Çok kızgındım aynı zamanda unutamadığı bir kişi vardı ve o başkasının elini tutmakta ona sarılmaktaydı. Amacı hem bende hemde o kızda geçmişteki aşk acısının yaralarını sarmakmydı bilmiyorum. Herşeye rağmen ben onu sevmeye devam ettim. Onun için ağlamadığım gece sayısı parmakla sayılabilecek kadardı. yaklaşık 6 ay hiç konuşmadık. 6 ay sonra bir doğum günü sürprizi olarak çıktı karşıma. Ve konuşmaya başladık tekrar arkadaş kaldık ama ne kadar arkadaştık orası tartışılır. Bazen haftanın beş günü buluştuğumuz olurdu. Birilerinin bizi görüp yanlış anlamasından korktuğu kadar da korkmamıştır herhalde hiç bir şeyden. Zaman zaman gerçekten sevgili gibiydik öpüşür sarılır güzel vakit geçirirdik bunu neden yaptığımızın ikimizde de bir cevabı yoktu. Bazen isyan ederdim neden sevgili olamıyoruz diye cevabı çok açıktı o beni seviyordu evet ama aşık değildi o na göre aşk imkansız olandı aşık olduğu biri vardı ve imkansızdı üzülmeli mi yoksa sevinmeli bu duruma bilememiştim. Şu an görüşmeye devam ediyorum onla hayatımın en güzel günlerini yaşıyorum sevgili olmasak da. Ve artık kimseye söyleyemiyorum da bu durumu çünkü yargılamaya başlıyor insanlar bi süre sonra. Susuyorum bende.