Daha iki gün önce benimdi oysa. Elleri ellerimde, gözleri gözlerimdeydi. Herşey bir fotoğrafla başlamıştı. Ben makineyi çıkarıp deklanşöre basmıştım oda sormuştu bakmak istemişti. ellerine bırakmıştım makinemi. Nasıl başladı da olaylar birlikte kalkıp gidip semah gösterisi izledik o nasıl tevaffuk musun dedi nasıl ben acıktım diye gidip yemek yedik sonra ayrıldık bilemeden oldu her şey. Ne numarası vardı ulaşacağım ne burada oturuyordu. Sadece ortak arkadaşlarımız vardı aslında ben uzaktan biri gibi gitmiştim o gece yanlarına. bi pazar daha buluştuk o grupla ama o yoktu. Eve geçtik sonra evde gördüm konuşmadı sormadı nasılım. Kızlarla bir odaya toplaşıp uyuduk. Sabah ders için acele ile kalktım, salona geçtim uyanıktı, ne zaman gideceğini sordum pazartesi dedi. mutlu oldum. Numaramı verdim gezmek istersen İstanbul da gezdiririm dedim. tamam dedi. kalbim ağzımda fırladım evden ne okula gittim ne de başka yere. dolaştım oralarda. Aramadı bekledim arasın diye ama aramadı.. Bir akşam çaldı telefonum. Ben Emre dedi nasılsın..Şaka mıydı yani aramış mıydı beni. Mutluluktan ucuyordum. İşin yoksa yarın gezelim mi dedi makineni de al fotoğraf çekiniriz, tabi dedim. haberleşiriz diyerek kapattık telefonu. ağzım kulaklarımda aramıştı ya. Buluştuk okuldan çıkışta. Onu Pierre Loti ye götürdüm. Kendini anlattı saatlerce, ailesini,sevdiğini... içimi mi deldiler o vakit bilemedim..nasıl bir acıydı.. ama unutmuştu öncedendi. Anladım birşey hissetmese gelmezdi.. o günden sonra koptu her şey. yan yana gecirmediğimiz dakika olmasın istedik ta ki o okuduğu şehre gidene kadar. Gitti özlemler başladı geldi mutluluk oldu.. Gitmeler çok boğdu boğazımı.. ama gitmeler olmadan gelmeler de olmazdı. uzaklık arada büyüdü.. elleri mi uzaklastı benden tam altı ay sonra dedi ki ben huzurlu değilim . bitsin istemiyorum seni.. bunları dydum mu gercekten... şaka mı bunlar.. kaç kez iknaya çalıştım özledim dedim yok dedi ve bitti..beni karanlıklara bırakma dedikten sonra hemde..şimdi o yok.. hiç olmayacak.. onsuz hayata nasıl alışılr bilemiyorum..