Yalan

• 29 Mayıs 2012 Salı 04:25:46

Yalan söylediğinde anlardım. Beceremezdi çünkü. Başı dönerdi, tutunacak yer arar, başınla beraber dünya döner, dünya döndükçe kenarları keskin taş sivriliğinde pötürleşir, küçülür ve gelir boğazına otururdu. O tıkanışlıkta bir kaç defa yutkunur, boğazını tıkayan taşı kanatmasına aldırmadan dışarı fırlatır ancak öyle konuşabilirdi.
.........

Konuşmaya başlayınca, az önce çıldırmış çocuk seslerinde çınlayan park somurtur gibi sustu, koca park üç-dört adım genişliğinde bir odaya dönüştü. Çam ağaçlarının arasından sızan ikindi güneşinin ışıkları, o küçük odanın toz bağlamış camlarından sızıyordu sanki.

"Geldiğin için teşekkür ederim.Senden izin istiyorum."
"Ne izni, ne için? Biz ayrılalı dört yıl oldu.
"Evet ayrıldık. Ama kendimi sana ve çocuklarıma karşı sorumlu hissediyorum.Ben evleneceğim"

Toz bağlamış camlardan sızıyor sandığım ikindi güneşinin ışıkları, yanardağdan fışkıran lavlara dönüştü.Birileri geldi, hiç tanımadığım birileri, derimi yüzdü, karnımı yardı, beni lavlara attı.Parkın suskunluğunu yanan etlerimin cazırtısı bozdu.Tüm parkı yanmış bir et kokusu kapladı.Yandıkça küçüldüm, eridim. Eridikçe, lavlar bir başka iştahla alevlendi.

Ateş kararmaya başlayıp ateşliğini kaybetti bir ara. Gözevlerimde ateş sulanmışlığı acımaktaydı. Kötü bir titreme, ellerim de titriyordu.Titreyen ellerim varıp acıyan gözlerimi oğuşturdu.Oğulmuş bir kırmızılığın sersemliğinde kaçamak bakışlarla yüzüne baktım.Gözleri eğreti bir dala konmuş kuş tedirginliğindeydi. Bir yanım kırılmış gibiydi. Say ki,gönlümün çanağı,sayki yüreğimi gönlüme bağlayan bir tel. Bir yerlerim de çatlıyordu. Say ki ciğerimin bir köşesindeki can körüğü. Soluğum boğazımda zorlanıyordu, kesilmeye götürülen bir koyun melemesinde:
"İzne gerek yok istediğini yapmakta özgürsün" Dedim.

Giderken sordum. Beni hala seviyor musun? Sallandı, yalpaladı, tutunacak yer aradı. Boğazının kanamasına aldırmadı. Yutkundu. "Hayır" dedi ve gitti.