Sevdim..
Gözlerini ayrı, saçlarını ayrı okşadım hatta bakışlarımla, kızma..
Yüzünü, yanaklarındaki gamzelerini, gülüşünü..
İnanır mısın?
Sevdikçe, daha çok sevesim geldi seni. Ama sen hiç gelmedin..
Belki de hiç söyleyemediğimden bunları sana, daha doğrusu duyuramadığımdan kalp atışlarım gibi..
Asla inanma, vazgeçişlerim koca bir yalan..
Senin için attığını kalbimin, bilmedin hiçbir zaman..

Zaman bulamadım aslında.. Seni bir türlü yalnız yakalayamadım kalabalık sokaklarında. Yakalasam da ’bırakmayacağımca’ tutamadım ellerini, ’seviyorumca’ bakamadım gözlerine..
Yanaklarım hep kızardı yanında, utandım..
Sana söylemeye korktum karanlıktan korkar gibi, kücüçük çocuklar gibi, geceleri..
Sensizlik çökünce göğüs kafesime, nefes alamadım, dudağım kıpırdamadı hiç; adını anamadım..
İçindeki et parçası ezildiğindendir dedim herhalde, ezildiğimden..

Bir şarkı çaldı, o an yaralandım gözlerimden, sıcak bir sıvı aktı yanaklarıma doğru..
Başparmağımla tampon yaptım hemen, göz kapaklarımla sardım sonra..
Gözaltlarım hep ıslaktı bu yüzden ve soğuk..
Çok üşüdüm,
Bu sefer ısınmak için sevdim seni..

Sevmek güzeldi..
Sevmek korkak bir çocuk için aşı olmadan tedavi olmak demekti. Tatlı şuruplar içerek, dışı şeker kaplı haplar alarak ya da..
Sevilmek gerekmiş ama tamamen iyileşmek için, bilemedim. Sevdiğin kadar ve sevdiğin dozda sevilmek.. Öncesinde hastalığın erken teşhisi için, sevdiğini söylemekte acele etmek..

Geç kaldım ama sana,
Geç kaldım aşka..
Affet...

Ahmet Kastancı