Düşünce

• 3 Şubat 2008 Pazar 23:26:05

Sorumluluklarım, üstüste biniyor bir dağ oluyor,
bilincim yetersiz kalıyor adeta, yol bitiyor, yada dönemeçlerle dolu bir çıkmaz yol çıkıyor karşıma. Netarafa gideceğimi şaşırıyorum, işte o anda!
sorumsuzca davranıyorum. Niyetim ne olursa olsun sorumsuzluğa devam ediyorum.
Bir anda bütün dünya değişsin, herşey yeni baştan yapılsın istiyorum.

Gücüm tükeniyor, zamanımı comertçe harcıyorum, durduğum halde yürüdüğümü hissediyorum, Bunu görüyorum, aynada görüyorum, çok değişiyorum.
Kendi kendimleyim, kimse bilmiyor beni benden başka, ben benim, onlar onlar.
En kalabalık ortamlarda bile yalnızım. Her günüm son günüm gibi her yaptığım iş son işim!
Adım adım, nefes nefes yaşıyorum ölümü, belkide bunun için boşvermişliğim.

Sıradan değilim, olamıyorum, kolay fark ediliyorum. Sanki aydınlığın içinde karanlığım
yada büyük bir bozkırda birtane gelincik. koparılmayı bekliyorum. elbette başka gelinciklerde var ama bir türlü göremiyorum. gördüklerimse hep çoktan koparılmış.
Varoluşumun tek tesellisi, bir gün öleceğimi bilmemdir.

Küçücük hissediyorum kendimi. Dünyanın milyonlarca parçasından bir tanesiyim yada dev bir gökdelenin, beton bloklarının yapımında kullanılan harcın, içindeki bir kum tanesiyim.
O dev gökdeleni göremiyorum ve çok merak ediyorum.
Hep anlamaya çalışıyorum, anlayamıyorum. Şu kainatta küçük , güçsüz ve çok hassas bir canlıdır insan. Fakat beyinlerimizin içindekiler evrene, kainata sığmayacak kadar büyük.

Düşüncelerim sır oluyor kayboluyor, o zaman gerçeğin bilincide, beynimden sıyrılıyor
kafamdaki gerçek düşüncesi bir noktada kilitleniyor, o da ölüm
Yaşımımın en büyük anlamı bir gün öleceğimdir. Bu dünyada varım ve yok olacağım, işte bu noktada maneviyat devreye giriyor ve bir amaç haline geliyor !
Dosdoğru yaşamak, dünyadan değişerek yok olmak ve iyi bir izi bırakmak...