Öyle bir hava varki, hem içimde, hemde dışımda, sanki sonbahardan kalma sarı bir yaprak gibiyim.. Gül diyorlar, suratımı astığım zaman.. Ya da "boşver" diyorlar, kafamı bir şeye taktığım zaman.. "çabuk yaşlanırsın, yıpranrsın" gülüyorum ama söylediklerine.. Çabuk yaşlansam ne olur ki? Ha geç, ha erken, gideceğim yer, göreceğim ömür belli işte..
İsyan etmiyorum, isyandan korkarım.. Ölüme kafa tutsamda hep, ölmektende korkarım.. Ama böyle çekilmez bir kadın oldum işte.. Ne duygularım kaldı, ne o saf zamanlarım.. Ben artık kendimi kaybetmiş durumdayım.. Başka biri oldum bir zaman, çok başkalaştım.. Aşka daldım bir ara, aşklaştım.. Aşktan sonra, aşkım durulduktan sonra, başkalığımda başkalaştı.. Herşeyim boş, herşeyim sahte.. Bakışlarım, tavırlarım, hatta gülüşlerim bile..
İçime dert olan birşeyler var, sebebini bilemiyorum.. İçime dert olan şeyleri, kendime bile itiraf edemiyorum.. Hem etsem ne olur ki? Kabullensem ne olur, ellerimi, kollarımı bağladım..
Bitmiyor içimde ki hesaplar, ah hesaplarım.. Hünker ve nekire bile hazır değilken, kendimle hesaplaşma çabalarım.. Günahlarım ah günahlarım.. Sakınırken kendimi gönlümün istediğinden, böyle parça, parça küçük, küçük biriken günahlarım çoğalıyor.. Bir yağmurdan kaçarken bu beden kendini sellerin ortasında buluyor.. Neden? Neden? İnsan neden içinden geldiği gibi davranamıyor, yaşayamııyor.. İnsanlar neden bu kadar yargılayıcı ve fesat.. Bu kadar basit, bu kadar küçükler..
Neden gülümsüyorum onlara, güldüğüm zaman neden farklı düşüncelere kapılıyorlar.. Herkes kendini dünyanın merkezi sanar olmuş, komik, komik ki, her tavrımı üstlerine alınıyorlar.. İçimdekini bir ben bilirim birde Allah, geri kalanları bilselerde boş, sonuçta hepsi yalan.. Dünya gibi, bende bir yalanım artık!

Yalanım!

Yalanım...

Kendi içimde yananım artık..!






















..eser..