VUSLATIN BEKÇİSİ HÜZÜN DOLU GÖZLERİM

• 14 Kasım 2006 Salı 21:03:41

Ümitlerin bittiği ve hayallerin son bulduğu yerden sonra hayatta kalmanın ne yararı var?Bilmediğimiz bir yolda bata çıka yürürken ve her attığımız adımda ayaklarımız çamura bulanırken yaşamanın ne anlamı var?Gece gündüz gözyaşı akıtırken, sevgilinin sevgimizden habersiz olmasına rağmen aşkın ateşinde yanmanın ne yararı var?Aklımızdaki onca soru, saçma sapanda olsa küçücük bir cevaba sığınmaya çalışırken mantığın ne mantıklığı var?
Bitmek bilmeyen bu çilenin girdabına kapılmış nice yürek var.Ne yapacağını şaşırmış ve bilinmezliğin yolcusu olmuş ne Mecnunlar ne Leylalar var.Bir çıkış olmalı bu karanlıklardan ve aydınlığın içimize dolacağı bir an.Vuslatın bekçisi olmuşsa hüzün dolu gözlerim,sevgim ise sürgüne yollanmışsa ayağındaki o prangalarla. Acıyla dolu mayınların üzerine doğru.Kurtuluşa ermenin bir yolu olmalı...
Yapraklarını dökmeye başlayınca anıların sızısını hissedersin en derinde bir yerde.Ve sancısı tutarsa eğer yağmurun bile acı acı fısıldadığı o yalnız gecelerde hasretin, yanında muhakkak bir dost bulmalı insan.
Kısacası bir sonu olmalı bu yağmurun bu kışın.....
Ve güneş doğmalı o karanlık gecelerde yok olmuşluğa...