Hayatın amatörce yaşandığı, çıkarsız insan ilişkilerinin olduğu bir Türkiye yok artık. Özlediğimiz Türkiye belki de bize hiç dönmeyecek… Umutsuzlukla, fakat takdire değer bir çaba ile on yıl önceki Türkiye’yi, geleneklerini ve ideallerini korumaya çalışan insanlarımız var.

Ümidin kaybolduğu günlerde, birbirine sarılan ve kimsenin yıkamadığı bir gücü oluşturan çalışan kesim var. Onlar bu gücü oluştururken; sözde, çalışanların haklarını savunan sendikalar ile hükümet yetkililerini yüzlerindeki endişe ile izliyorlar. Hükümet ile memurun yirmi bir gün süren zam pazarlığından sonuç çıkmayınca ve hükümetin bazı kesimlere kepçeyle dağıttığı ancak işçi ve memur kesiminden esirgediği maaş zammını yetersiz bulan memurlar bugün 23 Mayıs 2013 günü tüm ülkede bir günlük işi bırakma eylemi yapıyorlar. Çeşitli sendikaların organize ettiği eyleme yüzbinlerce memur katılıyor. Ancak bu ve bunun gibi eylemler geçmiş zamanlarda da yapıldı. Çalışanların haklarının tam anlamıyla alınmasına bir dayatma olamayacağı görüldü. Daha etkin eylemler yapılmalı. Bugünkü eylemin neye ve kime yararı olacak önümüzdeki günlerde hep birlikte göreceğiz. Yapılan eyleme karşı olmak gibi bir düşünce taşımıyorum tabii ki, hatta destekliyorum emek uğruna verilen mücadeleyi. Umarım, eylem sonuca ulaşır ve emekçiler alın terinin karşılığını alırlar. Ancak, burada başka bir konuya temas edeceğim.

Ülkemizde yaşanan diğer olumsuzluklar için hiçbir grup bu şekilde eylem yapmadı. Türkiye adeta körler ülkesi oldu. Herkes üç maymunu oynuyor diyeceğim, hayır bir maymunda ben ekleyeyim; dört maymunu oynuyor diyeceğim; görmedim, duymadım, bilmiyorum, konuşamam… Ancak söz konusu maaş zammı olunca ilgili ilgisiz herkes meydanlarda.

İşte, on yıl önceki Türkiye’yi özleyenler geçmişte derinlikleri görmeye çalışmışlardı. Bugün yaşananları, o günlerden görmüş ve emekleri için mücadele verirken hiç kimsenin, hiçbir partinin taraftarı olmamışlardı. Dolayısıyla, yaptıkları eylemlerde ses getirir eylemlerdi.

Bugün ülkemizde yerini bulan, emek harcamadan para kazanan, asaletten yoksun kalmış, kendisinden başka kimseyi düşünmeyen, hep birilerinin üzerine basarak bir yerlere gelmiş, kişinin özgürlüğünün kurumsallaştığı, emeksiz zenginleşmiş bir kesim var ki kendisini bencillik üzerine beslemiş. Artık ne Ülke olgusu nede vatanperverlik kalmış, onlar için her şey para olmuş. Bu sebepledir ki sadece maaşla evini geçindirmeye çalışanların durumlarını anlayamıyorlar. Yaptıkları eyleme burun kıvırıyorlar, gereksiz buluyorlar. “Alın hükümetin verdiği 3,5+4 oranındaki zammı oturun yerinize diyorlar.” Her ne kadar tasvip etmesem de, bugün herkes Ali’nin şapkasını Veli’ye giydirip geçinmek zorunda bırakılıyor. Devletimiz bile vatandaşa borçlanıyor, dışarıya borcunu ödüyor. Sonra tekrar dışarıya borçlanıp kendi vatandaşına olan borcunu ödüyor. “Helal olsun, bu zamanda gemisini kurtaran kaptan.” demek geliyor içimden.

Herkes olaylara durduğu yerden bakar. Canı yanmayan, canı yananın halinden anlamaz. Bugün hayatın akışı içinde hiç birimiz, on yıl öncesi gibi düşünmüyor olabiliriz. O yıllarda hissettiklerimizin aynısını bugün hissetmiyor olabiliriz. Geçen yıllar her şeyi olduğu gibi, kişilerin düşüncelerinde de çok şeyleri değiştirdi. Her şeyde olduğu gibi düşünce de bir yumaktır, tam ulaştım derken yeniden başlanılan...
Bazı kişi ve kurumlara karşı güven sarsıntısı yaşıyoruz. Bugün içinde bulunduğu konumdan daima yeniyi yaratmak için sıçramalar çabasında olan emekçi insanları, diğer taraftan birilerinin hiçbir emek, hiçbir çaba sarf etmeden aynı noktaya geldiğini görmeleri isyana sürüklüyor.
Türkiye geçmişin tozunu alacak gücü olmayan, ama geleceğin sofrasına kurulmaya hazır insanlar istemiyor. Şimdinin Türkiye’sinde yaşanan sancılar hepimizin sancılarıdır.
Türkiye üzerine oynanan oyunları, içimizde oynanan oyunları görmezden gelemeyiz. Herkesin bu ülke için yükümlülükleri var, benim de sizin de, başkalarının da. Dünyayı, yaşamı ve varoluş nedenimizi sorgulamalıyız.

İlkelerimize yabancılaşır olduk, bir bütünleşme gerekli bize, başka türlüsü tufan olur.

Hülya TÜRK