Dünlerden Devam Eden Bugün Güncesi

• 22 Mayıs 2012 Salı 14:19:07

Yaşadıklarımıza dün(ler) abone...

Azalıyoruz çoğalırken. Artarken eksiliyoruz. Bize hangi tümce sadık cümle? Bizi tam tamına düşünen paragraf hangisi? Kim derdimizde? Ne umurumuzda? Gerçek olan yanlış mı, yanlış olan doğru mu? Sorunumuz edebi takılmak mı, yoksa felsefe bilmeden filozof kesilmek mi?..

ÇÜNKÜ,

Yağmur herkes için bereket anlamında değil...

Mayıs güneşi herkes için başvuralacak ısı değil...

Ve ertelediklerimiz dün(ler)de kendine yer buluyor...

Bu aralar ben de dün(ler)den devam eden bugün tanığıyım...

Geçmiş zaman içinde geleceği şimdiliyorum...

Bir taziye evine gittim geçen dün. Kumri Teyzem’in köyündeydi taziye mekanı. Köyleri gelişmekte olan bir hazine. Manzara birçok kareye girecek güzellikte. Modern evler, yemyeşil bahçeler içinde göz alıcı kıvamda...

Çocuk yedi yaşında. Henüz ömrünün baharında. Traktör şoförlüğü yapan babasıyla Ilısu Barajı yakınlarda kum getirmeye gidecekler. Yüksek dağdan inerlerken, baba karşına çıkan taksiye çarpmamak için direksiyonu sert kayalara kırıyor. Çocuğu fırlıyor traktörden, traktör durmayarak devriliyor. Ve körpecik beden devrilen traktörün altında 40 dakika gelmeyen yardımda can çekişe çekişe ruhunu teslim ediyor. Baba yaralı. Baba çaresiz. Baba hüngür hüngür ağlıyor. Baba cansız kalıyor. Baba evladına sarılmaktan başka bir şey yapmamanın zayıflığında. Baba nefesi anbe an azalan çocuğuna yanmakta. Baba kalbini dövüyor. Baba, göz göre göre ellerinden kaçan yavrusuna üzülmekte...

Hayat devam ediyor dünlerde, bugünleri yaşadığımızı sanırken...

Yine bir dün. Bu defa Hüseyin Eniştem ile kaplıcadayız. İçerisi tıklım tıklım. Yorgunuz. Dünlerde kalan kirimizi atmak istiyoruz. 80 dereceye varan sıcak sudayız. Su iyi geliyor ikimize. Ter ter dökülüyoruz. Zamansız düşüyoruz. Saatin hangi vakitte ilerlediğinden habersiziz. Dile gelmeyen bir dünün bugün öpücüğündeyiz...

Hayat susmaksızın dünleri emziriyor, bugünleri omuzlarımızda sağlam taşıdığımıza yanılırken...

Yine bir başka dün... Bir anne kaybolan kızını aramakta her noktada. Sokak sokak sümbülünü sormakta başaklara. Tarla tarla izini sürmekte kızının...

Ama bulamıyor. Ama eve onsuz ve yalnız giriyor. Sonra gecenin bir hecesinde kendini kızının eteğiyle asmakta. İntihar ederken de dudaklarında ’Can Kızım’ kelimesi çıkmakta sadece...

Hayat dün(ler)le istikametine yol sürmekte...