Güzel bir güne merhaba diyen kırlangıçlar gibi, şenşakrak yatağından fırlayıp hazırlanmaya koyulan Deniz, kendi halinde, hayatını istediği gibi yaşayan, etnik kökeni ne olursa olsun her insanı ayrımsız kabul eden ve seven bir kızdır. Yurtdışında okuduğu için vizesini yenilemesi gerekir, bu nedenden ötürü bir kaç resmi evrak almak için bisikletine atlar ve belediye’ye doğru yola çıkar.

On beş, yirmi dakika sonra belediye binasına varır, içerisi tıklım tıklım doludur, beklemek için bir sandalye’ye oturur. Yaklaşık kırk beş dakika sonra, sıra Deniz’e gelir ve tüm evraklarını çantasından çıkarır. Memur kadın Deniz’i tüm sıcak kanlılığıyla, gülümseyerek karşılar. Deniz, karşı taraftan aldığı bu olumlu enerji karşısında, kendini rahat hisseder ve tüm sempatikliğiyle kadınla konuşmaya başlar, işini halleder ve belediye binasını terk eder.

Bisiklet park alanından bisikletini aldıktan sonra tekrar yola koyulan Deniz, ihtiyaç duyduğu birkaç kremi almak için köşe başındaki dükkana uğrar, alışverişini yaptıktan sonra, kasanın önündeki uzun kuyrukta yerini alır. Sıra ona gelmiştir, eşyaları kasanın yanındaki yürüyen banda koyar, ve cüzdanını çıkarmak için çantasını açar. Kasiyer kadın, o sırada ödenmesi gereken miktarı telaffuz eder. Deniz gülümseyerek parayı uzatır, kadın tüm somurtganlığıyla hesaplar ve para üstünü Deniz’e iade eder.

Deniz eşyalarını çantasına koyup, para üstünü saymak için kasadan birkaç adım uzaklaşır ve eksik para üstü verilmiş olduğunu fark eder. Biran için Deniz, para üstünü yanlış saymış olduğunu düşünerek çantasına ve ceplerine bakar. Fakat, hiçbir yere koymamıştır. Sakince, kasiyer kadına doğru ilerler ve para üstünü eksik aldığını belirtir. Kasiyer kadın büyük bir hışımla hayatta böyle bir hata yapmadığını, Deniz’e 2 Euro’luk bozukluklar şeklinde para üstünü iade ettiğini kesin kararlılıkla söyler. Deniz çok şaşırmıştır, böyle bir şeyin mümkün olamayacağını tekrar hesaplayarak kafasından geçirir. Şaşkınlık içerisinde, kasiyer kadının tekrar yanına gider ve kesin bir tavırla, verilen paranın eksik olduğunu ikinci kez söyler. Kasiyer kadın Deniz’e hırçın bakışlarla bakar ve birazdan kasasını sayacağını ve haklı çıkacağını kızgın bir dille haykırır.

Deniz şaşırmıştır. Kasiyer kadının tepkisi karşısında inatla dükkanın kapısının sağ köşesinde ayakta bekler. Kasiyer kadın, kasasının para bölmesini eline alarak hızlıca arka tarafta, büronun olduğu bölmeye gider. Deniz emindir, böyle bir davranış biçimiyle karşı karşıya kaldığı için üzülmüş, birazda kırılmıştır. İnatla beklemeye devam eder, etrafta birkaç insan ne olup bittiğini anlamaya çalışan bakışlarla Deniz’in önünden gelip geçmektedir. Yaklaşık on dakika sonra, kasiyer kadın, kıpkırmızı olan yüzüyle büronun kapısında belirir. Kadın hızlı adımlarla Deniz’e doğru ilerler. Başını sağa doğru kırmış, yüzüne masumane bir gülümseme kondurmuş olan kasiyer kadın, elindeki bozuklukları Deniz’in eline uzatır, ve aralarında böyle bir olay yaşandığı için Deniz’den özür diler. Deniz, hiç kimseyi kırmayı sevmez, tüm alçakgönüllüğüyle, böyle bir olayın her insanın başına gelebileceğini belirtir, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle kadına bakar ve ’önemli değil!’ der. Deniz, kadınla vedalaşır, dükkanın dışına çıkar, köşedeki tabelanın direğine kilitlemiş olduğu bisikletine atladığı gibi diğer işlerini halletmek üzere oradan uzaklaşır.

Deniz o gün içerisinde tüm enerjisi ile işlerini halleder ve eve gittiğinde yatağına uzanır, derin bir nefes alır ve güzel bir günün ardından tüm hafifliğiyle uykuya dalar.