"Korkuyorum", ki bu hiç düşünmeden aklıma gecenin bu saatinde gelen ilk kelime. Hepimizin bir şekilde sayısız korkuları olmuştur. Karanlıktan, başarısızlıklardan, aşktan, sağlık sorunlarından, sevdiklerimizi kaybetmekten, geç kalmaktan, erken yorulmaktan v.s. Meğer insan zaman içerisinde hayatı anlamaya çalıştıkça, birbirinden bambaşka korkular ediniyor, korku süzgeçinin deliklerini daraltıp, beynini ve kalbini daha fazla sıkıştıran korkulara bürünüyormuş.

İlişkilerimizin bir türlü saydamlaşamadığı bu karmaşık düzende, ki dönem itibariyle hatrı sayılır karışıklıkta, bir şekilde yaşamaya ve mutlu olmaya çalışıp duruyoruz. Gerçek kabul edilebilecek dostlukları mumla arayıp, ki ancak bulduğumuzda da bir çok korkumuzdan arınıp, kendimizi güvende hissedebiliyoruz. Sonra öyle bir an geliyor ki, bir çok korkumuzun anlamsızlığını fark edip, yeni ve taşıması hayli ağır korkuların altına giriyoruz...

Hayatımıza dahil ettiğimiz, samimiyetimizle anları paylaştığımız dostlar, varlıklarıyla bizi ödüllendirirlerken, yokluklarının bir anlık düşüncesi ile bile bizleri derin çok derin korkulara itiverebiliyorlar. Bir kaç damla ter dökülüyor alınlarından ve siz o terde boğuluveriyorsunuz. Başlarının ağrısında, siz o oluyorsunuz ve ağrınızı hazmetmeye çalışırken, onlar bir de sizin için ağrımasın diye anlatamıyor, susuyorsunuz. Sıkışıyor daha çok sokuluyor, ellerinize bakıyorsunuz. Gördüğünüz hiçle, "hiç" oluyorsunuz. Adamakıllı "korkuyorsunuz".

Gecenin bu saatinde, kör olası ağlayamamak güdüsüyle boğuşmaktansa, ağlayabilen bir kaç cümle kurup, sıkışmış aklımı toplayabilmek adına anlamlı anlamsız dökülüyorum.

Bazen inançlarımız sekteye uğruyor. Sözel olarak geniş zamanlı fiiller kullanmaksızın dua edemiyor oluyoruz . Bir bakmışız gecenin saat ikisinde, "yalvarıyorum" ları araya düşünsüz yerleştirerek, geleceğe aminler diziyoruz. Sonra ancak dar zamanlarda düşen bu imandan utanıp af diliyoruz.

Bir garip gece. Sözün bitmediği yerden kaçıyorum şimdi. Başım ağlıyor.

Bir ağır gece. "Korkuyorum".




02.02.08