CENAZE DOLAYISIYLA AÇIĞIZ…

Ne kadar uzun zaman oldu yüreğime kendime dahi açmayalı…

Hani derler ya ‘zaman her şeyin ilacı’ diye; yalan, vallahi yalan! Zaman her şeyin sebebi aslında…

Çocukluğumda ara sıra ziyaret ettiğimiz mütevazi evlerin yan yana, sırt sırta ve üst üste sıralandığı bir avludaydı halamın evi. O evlerin dizilişi gibiydi içlerinde yaşayan insanların hayata tutunmaları. Pembe güller vardı kenarlarda ve çocuklar… Zamanla çocuklar büyüdü ve çekilmeye başladılar avludan büyüdükçe; önce okula gitmeye başladılar ve zamanla azaldı avluda yankılanmaları gülüşlerinin, sonra işte hayatın kim bilir hangi çilesi aldı onları oradan tamamen…

Dün akşamdı, yaşamaktan yorgun düşen kalbi durdu halamın; bu sabah o avluda son bir toplantı yapıldı, izinsiz toplandığımızı iddia edip kimse dağıtmaya çalışmadı bizi, hoş halam da giderken bizden izin almamıştı ya, bizi dağıtmaya gelenler o darmadağın kalabalığı daha fazla nasıl dağıtabilirdi?

Evet anne, halamı senin yanına yolladık. Çocukların büyüyüp terk ettiği o avludan önce ruhu çekildi halamın sonra da bedeni… Kefeninin cebi yoktu elbette, çocukları mutlu ettiği gül kokulu sakızları koynuna sakladı ve gitti…

Orada birbirinize iyi bakın olur mu? Biz burada kalanlar öyle yapmaya çalışıyoruz.


Ufuk Bayraktar