KÜÇÜK ANNE (1)

• 13 Mayıs 2012 Pazar 18:41:01

Kader nasıl başlarsa öyle gidermiş ya doğudan sürgün gelir babam kayseriye
köy ağası abdullah annem henüz onbeş yaşında verir başlık parasını alır
beşinci karısı olarak yerleşir yahyalının bir köyüne bir kaç yıl sonrada annem
bana hamileyken vefat eder dünyaya yetim açtım gözlerimi Annem ev geçindirme
çabasında ben boynu bükük yetim nerde bir çocuk görsem babasının elini tutmuş yürüyor
İçimden birşeyler kopardı bu öyle bir acı duygu ki anlatılması mümkün olmayan
yıllar yılları kovaladı acı göz yaşı dolu onbeş yıl geçmişti serpilip büyümüş ve köyün
en güzel kızı olmuştum herkes bana imreniyordu ve ben hala babası olan kızlara imreniyordum

öyle bir hasretti ki o kelime hiç baba dememiştim birgün seni verdik dediler
nasıl yani dedim evleniyorsun dediler ve ben henüz onbeş yaşındaydım kim dedim
çavuş ağanın oğlu dediler öyle çok sevinmiştim ki eşim olacak kişi hiç önemli değildi
benim de babam olacaktı içim içime sığmıyordu evlilik ne demek nasıl bir
sorumlukuk bilmiyordum söz kesilmiş bir hafta sonra eşim olacak kişi gelmişti
nişanlın dediler benden epeyce büyük biri sarsılmıştım ama yine de
seviniyordum babam vardı şimdi düşündüğümde cehaletin nasıl bir kurbanı
olduğumu görüyorum karşımda duran yabancı hiç tanımadığım biri

ve ben onunla evleniyorum giderken allağısmarladık deyip yanağımdan öptü
eyvah dedim eyvah artık rezil oldum ben ne yapacağım dünya başıma yıkılmıştı
çünki hamile kaldığımı düşünüyordüm günlerce ağladım kimselere söyleyememiştim
çünki o çocuk beynimle çok büyük bir günah işlediğimi ve suçlu olduğumu sanıyordum
bir hafta ağladım kafam gözüm şişmişti bir hafta sonra eşim yeniden gelmişti
o halde görünce sordu hayırdır ölen biri mi var yok hastamısın yok
peki bu halin ne ben hamileyim rengi soldu birden sordu hayırdır kimden dedi
senden dedim hiddetlendi ulan vijdan et elini bile tutmadım ne ara hamile kaldın
neden yalan söylüyorsun geçen öpmedin mi şaşkın şaşkın yüzüme baktı
sen ondan mı hamile kaldın evet ne zannediyordun ya dakikalarca gülmüştü
şükür şimdi çocuklarımız en azından bizlerden daha bilğili ve aydın

yaşımı büyütmüşlerdi ondokuza çıkmıştım arkadaşlarım sokaklarda oynarken
ben evlenmiştim çile yolculuğu başlamıştı yetim günlerime şükrettiren bir hayat
onaltı yaşında büyük oğlum doğmuştu kucağımda çocuk ben çocuk
doktor demişti ikiniz bir büyürsünüz artık anne olmak farklı birşey çocuk da olsam
kucağıma aldığım küçücük bir varlık canımdan kopan gözlerime baktığında
ta yüreğime işleyen küçücük elleriyle parmağımı sıktığında benliğimi benden alabilen
Allahım bu nasıl bir duygu kucağıma basıp satlerce ağlamıştım her ne olursa olsun
senin yetim kalmana izin vermeyeceğim benim yaşadığım acıları sana
yaşatmayacağım diye çevreden eş dost adımı koymuşlardı küçük anne

Emine Çerçi