Göğsüm senin için dünyanın en rahat yeri olabilirdi.
Seni sıkıca sarardım ,kollarımın arasında sana ne olabilir ki?
Kim bir şey yapabilir sana?
Kimse.
Sen kollarımın arasındayken dünyaya karşı durabilecek bir güce sahibim ben.
Sanki dünyanın en güçlü adamı benim, ve sana sahip olmak.,dünyanın en güzel şeyi sanırım bu...Senin bana ait olduğunu bilmek, sadece benim öpebildiğimi, sarılabildiğimi, dokunabildiğimi bilmek.
Bu çok güzel hissettiriyor, sen ya da ben diye kavramları çıkarsak aramızdan, biz desek kısaca, hem daha basit söylemesi...
Biz.
Dünyanın en şanslı insanları olabilirdik. sen bana sahip olurdun, ben de sana, bunu kimseler değiştiremezdi, kimsenin gücü yetmezdi.
Ben sana bir kere sarılsam, bir daha asla bırakmazdım. Ne kimse cesaret edebilirdi seni almaya, ne de sen gitmek isterdin.
Sahi, istemez misin?
Bir sabah uyandığında göğsümde yatmayı, sabahları sana kahvaltı hazırlamamı, tüm günü birlikte geçirmeyi, sana sürekli sarılmamı, ikide bir öpücüğe boğmamı..? İstemez miydin benimle bir hayatı paylaşmak.?
Doğru, isteseydin şu anda yanımda olurdun. Ben ise bu satırları yazmak yerine sana sarılmakla meşgul olurdum. Ya da varlığına yazardım. Seni ne kadar çok sevdiğimi anlatan yazılardan bir tane daha yazardım.
Ama sen yoksun ki.
Ne sana sarılabiliyorum, ne seni öpebiliyorum.
Sen yoksun ve ben hiçbir şey yapamıyorum.
Sen yokken güçlü bile olamıyorum. Sen yokken, ben, “ben” olamıyorum...