HAYATA MEKTUP

• 11 Mayıs 2012 Cuma 23:26:59

son günlerde nedenını,sebebimi bilmediğim şeyleri yaptıgım gıbı....nedensiz sebepsiz elim uzandı kaleme....
hayatımı yazsam kaç satır dolar acaba...eminim dolu dolu çoook satır olurrr,dökülür cümleler dudagımdan satırlara gözyaşlarımla.deseler ki;son günlerini yaz,’BOŞLUK’boşluğun kelime anlamının bu kadar derin olduğunu bilmezdim.aslında boşken ne kadarda DOLUYMUŞ bu boşluk..........
hayata karşı bir boşvermişlik,umutsuzluğun tavan yaptıgı hüznün taban yaptıgı garip bir dinginlik suskunluk,yüregimde kopan koskoca bir fırtına,dışa vuramayan koskoca bir dinginlik.
kalemimle beynım arasında,beynimle yüregimin arasında algılama problemı zirvesinde bulmaca çözülüyor sankı.
sanki bulutların üstünden ruhum bedenimi izliyor.dedim ya;sadece izliyor.olana bitene müdahele etmiyor,daha doğrusu edemiyor.bedenım,beynım,ruhum,gönlüm yorgun....duygularım yorgun...
çocukken kırılmış oyuncagıma ağlamak ister gibiyim,giden umutlarıma kaybolmuş hayallerıme degılde oyuncagıma.oyuncagım gıbı benıde çooook kırdılar bu hayatta.defalarca düştüm,geri kalktım,her düştüğümde birde kafamı kaldırıp düştüğüm yüksekliğe baktım...ve....hep kalktım....kalkarken ne kadarda çooook iz bırakmışım,kendime yabancılaşmışım...
yalnızlığım kadar yalnızım...acılarım beni acıtmıyor artık derken bile hep kendimi kandırmışım...maziden kalan cam kırıkları ben böyle kımıldamadan bile durdukça,baktıkça,nefes aldıkça canımı yakıyor,böyle ince ince kanıyor....
kanım bile kırmızı değil artık,içim kadar SİYAHHHHH

ORHAN BAKAN