nasılda buyütmüş bu sevda seni...
beni bırakıp gittiginden beri
sözlerindeki cesaret
ufkundaki aydınlık
dinledigin sarkılara ihtiyacın olmadı hicbirzaman
göçe zorladıgın hasret yüklü kavimlerin
kalmasına razıydın
belki de bu yüzden
her bırakılan izin
ardından bir kova su dökmek yerine
gözyaslarını salıverirdin...

isyankarlıgını bagladıgın aşkın
benden kacıp kendine sığınmaların
ne buluyordunki bu kadar kendinde
dokundugun ipekten gelinciklerin
aldıgın her yolun
inandırması seni
bensiz bir aşkın düş dolu
sahillerinde hayat olması gibi...

ardında bırakıp gittigin bu harabeler
aklımın yıkıntıları
uzerimde işe koyulan tüm arkeologlardan müzdarip
ne kırıklarım onarılıyor artık
nede
kırıklarım biliniyor...
batmamak icin kendi ağırlıklarından kurtulurken
belki de
beni senden uzaklastırırken
ögrenmiştim
ağır olanı bendim bu sevdanın
ve su alıyorken
ilk kurtulunması gereken...

hayatının icindekiler sayfasındaki yerime guveniyordum belkide
bu kadar fütursuzca silerken cizdigin resimleri
yazdıgın sarkıları mırıldanırken
duvarın önüne dizdigim senin umutlarındı
gururumun namlusuna soğuk mermileri sürerken
hic düşünmeden...

terkettigin ölü hatıralar ülkesi değil
öldürmek istedigiin hatıraların,
bir türlü iflah olmayan şairi...
ne mavi gözlerimin bir anlamı var artık
nede buğusunda sektirdigin cakıl taslarının...
ne kadar çabuk büyüyen bir cocuktun sen
hırsının yelesine yapışmıs
acelesi varmıs gibi
kırlangıcların peşinden kosturan...

sana ait olan ne varsa
benim hayat diye cigerlerime cektigim
senin bir ucurtmanın kuyruguna asıp kurtuldugun
benim acılarım
beni tasımaktan yorgun düşen cumlelerin
sarıldıgın cocuk yürekli sarkıların
dudagındaki ıslık kadar tutkunsun hala bana
ne nefesin bitsin istiyorsun calarken
nede
nefessis kalıp bogulmak...
yaşamak icin bırakıp gittiginden beri beni
ellerin cebinde bana tutunmadan yürüyebilmeyi
öğrendiklerin
benim ilk gördügümde seni
sana dokunmaya kıyamadıgım icin
kendime söyledigim yalanlardan ibaret

bırakıp gittigin benim...
gittigin yer,
benim istedigim...