Bugün üçüncü yılı doldu /miladı saydgığım hayatımın/ en büyük pişmanlığımın..Gün sayardım ,ay sayardım da bir zamanlar.Saymaktan vazgeçmiştim şerefsizliğini perdeleyen gözlerinin, aitliğinin başkasında olduğunu kavradığımda.
Tam otuzaltı ay oldu ,kalamayacaktık daha fazla birbirimizin hayallerinde.Gururumun yettiği kadar tuttum ellerini kabul ama ellerini bıraktığım yerde bırakmadı sevgim benimle eşlik etmeyi..Kalbimin atışlarında hep isminin harfleri yankılandı senin duymamak için kulaklarını tıkadığın..
Bencilliğinin takma adıydı ihanet,arkasına saklandığın kibrinin aşkımıza giydirdiği kefendi öfke isimli lanet.Benim hiç bir zaman mutlu olamayacağımı söylerken haklıydın.Sen benim en büyük günahlarımın alınyazısıydın diye haykırmak istiyorum bazen...
Acılar bırakmıyor nereye gitsede peşini.Anılar canlandıkça kalbi atmayı bırakacakmış gibi olsada insanın.Süründürüyor,öldürmüyor...
Ben kaldığı hiç bir sehirde barınamayacak bîr gezgin, girdiği hiç bir kalpte iz bırakamayacak canlı bir cesedim aslında.Yaşamayı hakettiğimden fazlasını yasamıyorum
Ucu delik ceplerimden dökülen hayal kırıklıklarının bana verdiği yetkiye dayanıp, hiç bir zaman sesini duymayacağını bildiğim kalbimden utanarak; SENİ SEVİYORUM...