BİR YAPRAK DAHA…
Bu gün solgun bir yaprağı daha uğurladım ömrümden.. Takvimin tozlu yapraklarına mürekkebi kurumuş buruk bir elveda bıraktım…
Hayat sessiz bir fırtınanın kıyısız limanında tutunmaya çalıştığım batık bir gemiye benziyor… Bazen durgun nehirlerde üzerine çiğ düşmemiş umutsuz bir nilüfere… Bazen bahara hasret bir ayaza…
Kim bilir hangi imtihanın aciz yolcusuyum… Vav misali tevazuyu kuşanmayı hedef edinmişken değer verdiğim müddetçe değersiz kaldığım anlarım vardı… İçimi döktüm nem tutmayan duvarlara benzeyen yüreklere… Taş kesilmişti her biri yosun bile tutmaya erinmediler. Anladım ki mükâfatı ukbaya kalan iyiliklerim vardı… Deniz susa da olur dalgalar hırçınlaşıp vursa da kıyıya… Kilitlese de sevginin kapılarını taştan yürekler... Kinin nefretin öfkenin bulanık sularında yıkasalar da benliğimi... Ne çıkar.
Ömrüm kirpiklerimin matemimde vuruldu… Yağmurlar yas tuttu çoraklığıma..an ki gittikçe azalan ömrün deminde can kırıklarıyla dolu kanayan yanları vardı kalbimin…Sustukça kırılan…
Nehirler kurudu sevginin çağlayanında… Hayat bu bir yanı hüzün bir yanı sevda… Bir yanı kaybetmeyi hiç göze alamadığımız umut… Bir yanı göğe asılı avuçların içindeki dua…
Bir tutam hüzünle başlar yaşamak ve bir salkım duayla akıp gider dur durak bilmeyen zaman…
Zamanın sisli nefesinde soluklandığım anıların geride bırakılmışlığın hüznüyle yudumluyorum hayatı… Usulca bir güle dokunuyorum kokusu rüzgârıma karışıyor yeni bir ümitle sımsıkı tutunuyorum güvendiğim dağların eteklerine… Belki de yaslandığım dağın etekleri o kadar acımasız değildir kim bilir…

Ve içimde hala pamuk şekeri elinden alınan bukle bukle güneş saçlı yosun gözlü çocukluğum uyuyor…

Züleyha Özbay BİLGİÇ/
9 MAYIS /KÜTAHYA