Hareket halindeki bir yolcu otobüsünden dışarıyı yorgun gözlerle seyretmek gibi bazen hayat. Geçip giden ağaçlar zaman timsali sanki, kaldırımlar, yolsuzluklar…
Geride kaldıkça nasılda küçülüyorlar, zaman da öyle değil mi? Aktıkça su misali ne durdurmak mümkün oluyor ne de yakalamak. Ardına baktığında nasıl göremiyorsan geride bıraktıklarını kaybettiklerini de öyle unutuyor insan. Yolculuk nereye bilmiyorum…

Peki ya son durak?

Benim kentime pek uğramaz bahar, dallarım yeşermez mesela ya da papatyalar açmaz hiç.
Çünkü; Yeşillenen her ümit kara ayaza vuruyor, mevsim hep hazan, zamansa hep hasat.

Annem karnım ağrıdığında ‘dizlerini içine çek’ derdi.
Göğsüm ağrıyor anne ne yapayım? Kaburgalarımı sırtıma mı saplayayım?
İçimdeki çocuğa laf dinletemiyorum anne üzgünüm bu gece de ıslattım yastığımı ve cenin gibi kıvrılarak yalnızlığıma kundaklandım.
Soluğumdaki sisli hâr, solumdaki kanlı yumruk, kulağımdaki uğultular, gözleri cehennem kara gölge uyut beni ellerinde
Uyut beni ellerinde…

Kimim ben?
Potansiyel bir katil olabilir miydim öle öle öldürmeyi öğrenen. Göğüs hapsi ağır gelir, kafesime sığmaz yokluğun. Saç rengimi tutturamıyorum sahi ne renkti saçlarım urganı gırtlağıma geçirdiğinde?
Kızlığını kaybetmiş bakire acılarım hangi duvara gam vuracak ve ipimi çeken celladın nâmı kaç şiir daha duyulacak?

Artık örtebilirsin/z üstümü serpin toprağını/zı üstüme ve gömün altına dileklerini/zi. Mevsimi geldi ölmelerimin artık tutar tüm ümitlerin/iz.

Senden bir halt olmaz dediklerinde karar verdim y(az)ar olmaya.Haklıydılar benden bir halt olmadı şiir kurusu dışında.
Tüm harflerim koynumda dipsiz bir uykuyla ellerime sakladım sustuklarımı...
Sustuklarımı sakladım.

Suna A. GÜLSOY