Bir kız…

Sıcaktı hava… Belki de şu an içinde olduğu otobüse yetişmek için koşmuştu gece gece ondan terlemişti... Ben tam karşısına geçip oturmuştum koridor tarafına, o ise cam kenarında…
Kısa bir an dikkatimi çekti, sıcaktan bunalan ve terleyen ben cebimden çıkardığım mendilimle alnımdaki terleri silerek rahatlamaya çalışıyordum. O gözlerinin altını sildi, demek ki gerçekten çok sıcak bak herkes terliyor dedim kendi kendime. Sonra bir an onun benimle aynı duraktan binmediğini fark ettim. Öyleyse neden açık camın yanında iken bu kadar terliyordu ki. Sürekli camdan dışarı bakıyordu, bu aklımdan geçenler bir kaç saniye idi o sırada fark ettim yutkunduğunu, biraz sonra tekrar, biraz sonra tekrar… Nefes almıyordu, yutkunuyor, gözlerinin altını siliyor çıplak elleriyle ve hep camdan dışarı bakıyordu. Anladım... İçim cız etti ve baka kaldım. Çok değil 1 yıl evvelinde yaşamıştım bunları. Kimse anlamaz, herkes yargılarken, sakin olamayıp herkese bağırırken ben işte tam da böyleydim, insanların gözlerini dikme ihtimalline rağmen o yanaklardan istemsiz süzülen yaşlar, o nefes almadan yutkunma çabaları belki ağlama diner diye... Oysa o tükürükler yumruk olur dikilir insanın boğazına, durmaz ağlaman çünkü sinirlenirsin kendine. Zayıf yanını görenler vardır, korkarsın biri bir şey söylerse diye. Bir teselli hamlesi çığlıkları taşırır o anda insanın içinden. Kızarsın kendine, rezil oluyorum dersin, göz yaşını durduramadığın için aklına, zekana kızarsın, oysa yavaşça kaybetmişsindir akla hükmünü de fark etmemişsindir…

Bunları bilerek hiçbir şey yapmadan, hiçbir şey söylemeden ama gözlerimi de ondan alamadan bitirdim yolculuğu. O her göz yaşı çenesine ulaşmadan sildiğinde “kim üzdü bu kızı” diye bağırdım içimden, kim üzdü bu kızı….