Gönlümün en kuytu yerlerine kaçtım yine sabahın yalancı ayazından. Kelimelere sığındım sanki ana kucağına sığınır gibi. Kelimlere sarıldım sıcacık, yünlü battaniyeme- hiç sahip olamadığım- sarılır gibi. Titreksi bir sesle konuştum dalgalı, hırçın denizler misali yüreğimle bir sabah vaktinin alacalığı içinde içimi titreten bir acı, soğuk hisle.
Vaktin değerliliği dokundu dilime. Kutlu bir an. Tan vakti. Ağarırken gece, temizlediği kirlerden vaya kirlendiği vakitlerden. Bir döngü, hem de kısır döngü. Nersinde temizlenir zaman? Gündüzün aydınlığı içinde mi gece temizler kirlerini yoksa gecenin içinde mi kaybolur gündüzün kirli beyazı, grisi. Bilmem ki ne zamandır bu. Bu bilinmezlik içinde yaşar gider insan denen meçhul zamanı kirleterek. Yaşanaı anlarda var ama kimlere, bunu bilmek zor. Yaşamasını bilenlerdir anı...
Zaman, dur durak bilmezken akışkanlık seyri içinde her şeyi değiştirir değişmezliği içinde. O bellidir artık değişmez; akar, akıtır. Ama değiştirmek kanundur. felsefesidir bu. Bu mefhumlar içindedir insan ve zaman. İkiside meçhul. İnsan da meçhul zaman da. Düşünürüm insan mı zamanın içinde, zaman mı insanın içinde. kim kimin alt kümesi, üst kümesi konumnda. Ayırmak mümkün mü? Birbiriyle et tırnek olmuş bir bilinmezlik karmaşası.
İnsan zamanın içinde yaşayan ama zamanı içinde yaşatan varlık. Zamanda aynı. Ama zaman aldırışsız, acımasız. Eski yeni ne varsa götürmeye hazır. Gözü korkmuyor gözsüzün. İnsanı bir başlangıçtan bir başlangıca sürükleyen bir seyyale. Bir başlangıç ve bir son arası yolculuk.
Zaman, zamanı anlayanlara göre değer alan bir bilinmezlik. Zaman kendini yaşamayı bilenler için var olan bir olgu. Zamanı yaşayanlar içinse bir zamansızlığa gitmek için bir durak veyahut bir araç. Ne denirse. Ama şu var ki kelimeler insan içinde derinleşip gider.
Kelimeler zaman içinde kaybolup gider. Ve insan kaybolmamakiçin zamansızlığa doğru yürür gider. Zamansızlğa yani sonsuzluğa varmak bir meçhul olan insanin yapabildiği en önemli şeydir. ve bunun için...