Uykuya daldı kalbi güzel kız.. yine kendi masalını kendi anlatmış, bitiremeden de uykuya dalmıştı.. Ben uyumadan gitme..

Aklında bin bir çeşit senaryo olmasına rağmen bir türlü tamamen uzaklaşamıyordu gerçek’ten.. Masalının kahramanını bulamıyordu, o yüzden hep kendi kahramandı.. Ayakları o kadar sağlamdı ki ; karşısına çıkan dev kalpli adama bile yenilmemiş, düşmemişti yere.. Hiç izin vermedi , düşecekken onu kurtaracak birine.. belki de bu yüzden hiç kahramanı olmamıştı..

Gerçeklerin bu kadar içindeyken, bir çocuk gülümsemesi bile kendine getiriyordu derin kalpli kızı.. Masumiyet.. Ne kadar az var..
Yaş ilerledikçe kalplerde yaşlanıyor olsa gerek..zile basıp kaçan mahalle çocuklarıyken bir gün, ziline basılıp kaçılan ev sakinleri oluyor insan.. Sinirlenebiliyor ve tam kapıyı açıp bağıracakken;
-Naptın oğlum?
-zile bastım lan
-hadi ya, gel bizim bahçeye saklanalım..
heyecanlı, asrın macerasını yaşayan, kahkahalı seslere kulak misafiri olunca.. O çatık kaşlar yerini gülümseyen dudaklara bırakıyor.. Kapı kapatılıyor ve çoook eskilere gidiliyor..

Babası anlatırdı soğuk kış günleri yorganın altında.. bir yandan kalbi küçük kızını ısıtır diğer yandanda ruhunu ısıtırdı.. ve başlardı.. Bir varmış, Bir yokmuş..

Güven.. Ne kadar az var.. Kaç kişi gözünü kapatıp kendini bırakabilir başkasına? ya da kaç kişi kendini bırakıp tutabilir başkasını? Masal dinlemekte böyle birşeydi.. kalbi güzel kızın kendini bırakabildiği, sorgulamadan inandığı, gözünü kapattığı ve uykuya daldığı en savunmasız anlarıydı masallar..

Bana bir masal anlat baba
İçinde bütün oyunlarım
Kurtlar kuzu olsun
Şekerle bal

Baba bir masal anlat bana
İçinde denizle balıklar
Yağmurla kar olsun
Güneşle ay

Anlatırken tut elimi
Uykuya dalıp gitsem bile
Bırakıp gitme sakın beni

Bana bir masal anlat baba
İçinde tüm sevdiklerim
İçinde İSTANBUL olsun..

Uykuya daldı kalbi güzel kız.. yine kendi masalını kendi anlatmış, bitiremeden de uykuya dalmıştı.. Ben uyumadan gitme..

Tuğçe Kocaoğlu 03.05.2012-01.00