Hastane koridorunda gezeleyen bir çocuk göze çarpıyor. Onca kalabalığın, hastalığın içinde savunmasız ve küçücük bir çocuk. Annesinin elini bırakmaya çalışıtığında, annesi – yavrum kaybolacaksın sonra bulamazsam anne çok ağlar” demesiyle kendine olan özgüvenini kaybedip ayrılmıyor annesinin yanından.

Muayene Sırası annesine gelince doktor – çocuk dışarda kalsın diyor… annesi istemeye istemeye mecbur kalıyor. Anne sorunsuz muayenesini olurken çocuk fırsattan istifade koridorlarda gezinmeye başlıyor. Bu kadar kalabalığı hayatında hiç görmemişti minik gözleri. Etrafında o kadar çok kişi vardı ki ayırt edemiyordu kimseyi. Sonra bir an duraklayıp annesinin yanına gitmek istedi. Fakat geldiği yeri bulamıyor arandıkça sanki daha çok kayboluyordu küçük. Etrafında onlarca tanımadığı hayatında hiç görmediği yüzleri görünce korkmaya başladı. Oturup gözyaşları içinde anne feyadı atarsa annesinin duyup ou bulacağı kanaatine vardı. Fakat hiçte öyle düşündüğü gibi olmamıştı. Ağladıkça hiç kimse sanki çocuğu farketmiyor yanından bakıp geçiveriyorlardı. Hastanenin güvenlik görevlisinin dikkatini çekip yanına kadar geliyor…
- Küçük söyle bakalım neden ağlıyorsun?
- Annemi kaybettim polis amca…( kıyafeti gören çocuk güvenlik görevlisini polis sanıyor)
- Dur bakalım ağlama buluruz anneni…
- Her tarafa baktım ama bulamadım sen nasıl bulacaksın ki ?
- Ben burada bu işi yapıyorum…
- Nasıl yani ? sen kaybolan kişileri bulup annesine mi veriyorsun ?
- Evet bir anlamda öyle 
- Söyle bakalım annenin nesi vardı ?
- Öksürüyordu…
- O zaman gittiği yeri tahmin edebiliyorum diyor ve göğüs hastalıkları polikliniğinin önüne geliyorlardı…
- Çocuk atıldı hemen anneeeeee !!!!
Oğlum nereye kayboldun çok korktum kayboldun sandım diyor, bir taraftanda gözyalaşlarını saklayamıyordu. Güvenlik görevlisine teşekkür eden anne küçücük yumuk ellerinden tuttuğu oğlunu da alıp eve doğru yola çıkıyorlardı.

Çocuk anladı ki o kocaman el olmadığı zaman demek ki bu hayatta kaybolacaktı…
Şu anda 30 yaşında olan o küçücük yumuk elli çocuk geçen yıl annesini bu kaybolduğu hastanede kaybediyor. Keşke elinden bırakıp gittiği gibi kaybolmak olsa diye iç geçiriyordu. Fakat biliyordu ki bu kaybetme tekrar buluşmanın sadece mahşerde olacağını biliyordu…

Onun için biz de biz olalım değerini sonradan anlayacağımız değil, zamanı zamanla yaşayacaklarımızın değerini bilmeliyiz… yoksa kaybolmak içten bile değil…