Kalk ayağa Veda, bir okkalı tokat at, bu şerefsize. Hiç iz bırakmadan, defolup gitsin. Senden daha güçlü olabilir mi? Nefret et ondan, anlamayarak değil bilakis çok iyi anlayarak. Biri resim çizsin sana mesela,Time...(Ne alakaysa şimdi Time,kafam geldi, gitti..Time güzel çizer ya mutluluğun resmini, ben de olduğu gibi yazarım ya, içimden gelenleri)

Ve bir öykü hatırladığım:

Bir kız hastalanmış, yatağından kalkamıyor. Gittikçe kötüye gidiyor. Tek dostu, bir amca. Her gün yanıbaşında. Konuşuyor, alatıyor, kıza güç veriyor.

Yatağının yanında geniş bir pencere. Pencere önünde, sonbaharın izlerini taşıyan, her gün yapraklarını düşüren bir yaşlı ağaç. Ağacın arkasında, duvardan bir set.

Kız her sabah kalktığından, eksilen yaprakları sayıyor. Son yaprak düştüğünde, kendinin de artık gideceğini düşünüyor.

-Amca, vakit yaklaşıyor, 10 tane yaprak kaldı agaçta’ diyor.

Adam üzgün, çaresiz. Ne yaparsa yapsın, kıza umudu veremiyor, oysa ’bir tek umut, onu kaldıracak ’

8-7-6-5-4-3-2...

Hoşçakal amca, hoşçakal yaşam diyerek, son kez vedalaşıyor ve kalkamayacağı uykusuna dalıyor...

Sabah oluyor, inanamıyor olduğuna...Hemen kafasını sağa çevirip,perdeleri açık pencereye bakıyor.

Tek yaprak, orada duruyor. Dimdik, canlı...

Bekliyor kız, her akşam vedalaşıp, her sabah merhaba diyor yeni bir güne...

O yaprak hiç düşmüyor. Gelen ’baharla’ binlerce kardeşe kavuşuyor üstelik. Ama o yaprağın rengi hiç solmuyor.

Amca, geceninin karanlığında, duvara çizdiği yaprak ile umudu vermekten mutlu, artık çok ziyarete gerek duymuyor.

Sevgili V_eda, anlattığım belki bir masal gibi gelir ama, benim için bir gerçek. Senin içinde öyle olsun...

Kalk ayağa, başta kısa bir adım at, arkasından büyük ve hızlıları gelecektir. Ve , ’seni’ ancak, ’sen’ yener!