Uzun zamandır yazmak zor geliyordu ruhuma . Alışkanlıkları sevmeyen bi insanım . Yazı yazmakta alışkanlık haline geldi sanıp uzaklaşmak istedim aklımca. Ama sonra anladım ki ; bu alışkanlık değil, tutkuydu . Yıllardır defterlerin kenarlarına , şiir defterlerine , bilgisayara (...) yazarken bunun beni ne kadar mutlu ettiğini düşündüm . Yazdım . Saçma olabilirdi yazdıklarım ama varsın saçma olsun . Benim kalbimden gecen sözcüklerdi kalemime dokunan . Varsın insanlar yazdıklarıma gülsünler . Varsın dalga geçsinler . Ben bu dünyada var oldumsa bunun bir değeri olmalıydı . Ben öylesine biri olamazdım ki . Yazmak cesaret ister , yazmak yürek ister. Yeteneğimin olup olmadığını düşünüp dururdum . Artık bundan da vazgeçtim . Çünkü yazmanın yetenek olduğunu düşünmezdim ta ki konuşmayı bile beceremeyen insanları gördükten sonra..

Hayat; yaşamaya değecek olağanüstü bi armağan . Kimseyi kırmaya , incitmeye , ağlatmaya değmeyecek kadar anlamlı. En azından elimizden geleni yapıyorsak bu bile yaşamaya , iyi ve değerli olduğumuzu hissetmeye yetecek kadar kıymetli. Sözcükler bir senfoni eşliğinde içimizde gezineceğine , bırakın dans etsin kelimeler parmaklarımızda . Ne kaybederiz ki ?

Ben bunun kıymetini anladım . Ve bir daha yazmaya ara versem dahi onu hayatımdan çıkaramayacağımın farkına vardım . Belki bir zaman , hayatın içinde kaybolup giden zamanın hızına ve karmaşasına karışıp istemeden(!) uzun aralar verebilirim . Ama hiç bir zaman yazı yazabilmenin kıymetini gönlümden ve aklımdan sökmeyeceğim . Tekrar aranıza döndüğüm için kendime kocaman bir alkış :)

Saygılar ...
İclal Çapoğlu