GÖZLERİMDE MEVSİM "SONBAHAR"

• 25 Nisan 2012 Çarşamba 13:26:10

Dışarıda birbir yapraklarını döküyor ağaçlar. Hepsinin rengi "ömür " denen çileli yolda sararmış ve tükenmiş.Yavaş yavaş süzülürken gökyüzünden parçalı yüreklere son kalp atışlarını veriyorlar kölesi oldukları dünyaya.
Yüreklerde "yenilmişliğin" burukluğu. Hepsinin aklında aynı güzel ve de canlı anılar hüküm sürüyor. "Ne umutlarla çiçek açmıştık" diyorlar belki de. "Hatamız neydi" düşünüyorlar son nefeslerini verirlerken ve cevabını bulamadan parçalı yüreklerde yitip gidiyorlar. Hiç bir zaman anlayamıyorlar en büyük hatalarının "Hayatı yenebileceklerini yada bir eşya gibi bir kenara koyup yenisini yapabileceklerini inanmaları" olduğunu. Onlarda her canlı gibi kendilerinin yenik düşmemeleri için hayata savaş açmışlardı. Ama yine hayat galip gelmişti ve şimdi onların yapmaları gereken sığınaklara teslim olup anıların yükünü kaldırmaktı. Ama hangi canlı "anıların yükünü tek başına kaldırabilirdi ki?" Yenilginin burukluğunu " Düşünmek"le atmaya çalışacaklar ve yağmurdan kaçarken; kararsızlık, cesaretsizlik ve alınyazı dolu/suna tutulacaklardı. Anladıklarında bir mevsim geçmiş olacak ve uğultulu boşluklarda bir yıldız doğacaktı. O yıldız bir umut, ışık, neşe ve cesaret olacak. Belki; gülüşleri, yarım bırakılan arzuları, öfkeyi ve naz’ı zamanın görünmez duvarından söküp inmeyecekti ama bir şans daha verilecekti yeniden görevini tamamlaması için. Bunun neşesiyle unutulacaktı herşey. Zamanı gelince de gözlerden dökülen yaşlar, parçalı yürekler unutulacak ve küsüp giden közler geri dönecekti. Bir "Bahar" gelecekti. Yeniden açacaktı çicekler ve yaşanmışlıklar unutulup yeni bir mevsim yaşanacaktı "GÖZLERİMDE"
Ve yine anlamayacaklardı; her baharın bir sonbaharının olduğunu. Hayat tarafından sipariş edilmiş, sonu henüz muğlak bir romanın kahramanı olduklarını hiç bir zaman anlayamayacaklar.
Anladıklarında "Mevsim yine SONBAHAR"
(Unutamadığım ve unutamayacağım insana. M.Y.)