İçimi açıtan bir şey olduğunde nedense elim hep kaleme gider.Yazmasamda çizerim.Şekilsiz şemalsiz çizgiler.Ara ara kelimeler.İçimi yakan kavuran kelimeler.
En çok Canım yazarım mesala..Canım demeyi özlediğimde yazdığımı farkettim..Anlamı ne kadar büyüktür oysa Can..Canım....

Hayatı kısa başlıklarla yaşayanların mutlu olduklarını farkettim.Fazla irdelemeden günlük anlık hatta saniyelik yaşayacaksın ..Sorumsuz olacaksın belkide acımamak için..Ama o zamanda sorumluluk sahibi insanların içi acıyacak.. Etkiye tepki meselesi yani anlayacağın..

Ey yürek sana bilmiyorum ki kaçıncı defadır yazıyorum..Bilemezsin çünkü hiç birini görmüyor duymuyor anlamıyorsun..Bekliyorum hislerime tercüman olabilecek yüreğime ses olabilecek mert bir yürek sesi..

Tam buldum evet işte derken neden her seferinde hayat bana nanikkk... diyor...evet şimdi aaa bu kelime ne demeyin kim kullanmazki nanik nanik ))) çocukluğumuzda yapmazmıydık yada lise yıllarımızda anlayacağız hayat hala çocuk bana...

Yaşadığım hayattan bile 10 adım önde gidiyorum. Çok mu iyi ediyorsun derseniz..Hiç te iyi etmiyorum derim. Sevgiyi araya araya kendimi bazen MTA da bir mühendis gibi hissediyor, branşı olmayan bir bölüme ilk kayıt yaptıracaklar için üniversitesinin açılmasını bekliyorum. Hiç açılmayacağını bile bile üstelik..

Neden hep insanın karşısına beklenmedik zamanlarda hiç beklemedikleri çıkar..neden...Halbuki alışıktır yalnızlığa onun koynunda uyumaya ona sarılarak öpücükler kondurmaya.. Hiç istemezki bir başkası girsin aralarına..Düşünmeden dalıverir hayatının ortasına gaipten gelen bir ayak sesi..yüreğinin yüreğine olacak sanarsın yürek sesi..

Şimdilerde ise hayatı baştan yaşamaya karar verdim
Finalini yazdım hayatın
Kararımı verdim..Hür doğdum hür yaşarım kimene kimene
susturdum yüreğimin sesini...kulaklarım sağır gözlerim kör...Gönlüm bir salıncak değil gönlünü git başka gönüllerde sallandır