Sayın yazar kaleminize ve yüreğinize sağlık tebrik ederim çocukluk günlerime gittim bir an. .

yazınızı okurken BİR ÇİFT YÜREK kitabı aklıma geldi orada kadın Abarjinler le birlikte Avusturalya çölünü geçecek Abarjinler çıplak kadında çıplak yağmur yağıyor ve yağmur tenlerine vuruyor yazar öyle bir anlatmıştı ki onlara özenmiştim. O kitabı okuduysanız belki hatırlarsınız okumadıysanız bence bir an önce en çok sevdiğim yağmur yağarken denize girmek çok güzeldi
tebrikler
sevgiler

Değerli akadaşım.


Güzel bir nostalji yaşadım yazınızla. Sanırım hepimizin çocukluğu üç aşağı beş yukarı hep aynı geçti. Yağmurda ıslanmak, akan suların önüne taş ve çamurdan setler yapmaya uğraşmak...Yağmur sularının içindeki kurbağa larvalarını balık zannederek büyümeleri ,için bir konserve kutus içerisinde eve getirip anne ve babamızdan saklı günlerce beklemek...Çamurlara belenmek, bazen dayakla karışık banyo etmek, Soba keyfi, ve arap kızı tekerlemesi...En heyecen verici şey ise Gökkuşağını görmek...İlk gören mutlaka bağırarak haber verirdi ''Aaaa gökkuşağı çıkmış '' diye

Büyüdük sonra...Ben şimdi yağmuru o kadar da sevmiyorum...Hani çiftçi milleti için gerekli ve içme suyumuz ona bağlı olmasa yağmaması için dua bile ederim. Ama Allah hiç bir şeyi sebepsiz yaratmıyor. Yine de yağmurdan kaçmam..Dışarı çıkmam gerekiyorsa ''Islanırım '' diye çıkmamazlık yapmam...Veee...Asla şemsiye kullanmam. Benim evimde olmayan gereçlerin başında şemsiye gelir. Ne güneş ne yağmur için kullanmam o aracı...

Yağmur- Hüzün ilişkisine gelince: Yazının fon trengini değiştirmekten ibaret hepsi...Griyi pembeye boyadığın an işlem tamam...

Selam ve sevgilerimle.

Değerli Hayatışığı!Şiirlerimi ya çok sıkıntılı,ya da genelde yağmur yağarken yazarım. Bu yüzden şiirlerim üzüntü ve hüzün verir ve mutsuz bir hayatın sesleridir sanki.Bana yağmurun sesi ilham verir.Pencereden bakıp yağmuru seyretmek hoşuma gider.Hele yalnızlığın içine gömülmüş,hayata küskün anlarımda yağmur en iyi arkadaşım olur.Yalnız şunu da belirtmeliyim ki yalnızlığı seven bir insanımdır. Fırtınalı gecelerdeyağmurun camları dövmesi,hayalleri bana uçuca ekletir.Sıcak bir odada veya sıcak bir yatakta yağmurun pencereye vurduğu sesleri dinlemek ve hayal kurmak bence yaşadığım anların en güzelidir.Eviniz sobalıysa ki bu doğuda genelde böyledir;sobada yanan odunların sesi yağmurun ve rüzgarın sesine karıştığı zaman,o romantizmi anlatmak mümkün değil.Yağmura karışan köpek sesleri sanki yalnızlığın bir parçasıdır.
Yazınız güzel,değişik ve dinlendirici.Zaman zaman da uzaklara götürüyor insanı ve o iklimde dolaşıyor insan İster istemez. Geçmişten bazı resimleri bana tekrar gösterdiniz.Teşekkür ederim.Sevgilerimle.

çok güzel çocuklu anılarınıza değinmişsiniz yağmurların getirdiğiyle yazınızı okurken bir anda olsa kendi çocukluğuma döndüm hiçbir benzerlik bulamadım sizin gibi çocuk bile olamamışım biliyormusunuz ben çocukluğumu yaşamamışım ve hala içimde o çocukluk özlemi vardır yaşmın hayli ilerlemesine rağmen sizi kutlarım güzel yazıydı akıcı kendisini okunur kılan emeğinize yüreğinize sağlık saygılarımla selamlar