Bugün size Yanlızlığı anlatayım.Birçok kişinin korktuğu nefret ettiği bazılarınında tercih ettiği yalnızlık..Bazen hiç kimsemizin olmadığı, bazende milyonlarca insan arasında yaşadığımız yalnızlık.
Ben sevmem yalnız olmayı, mutlaka birileri olmalı etrafımızda diye düşünürüm ; iyi yada kötü birileri olmalı.Doğrularımızı taktir edecek,yanlışlarımızı yüzümüze vuracak dostlar, arkadaşlar olmalı. İyiyide kötüyüde bize öğreten bazen acı çektiren bazen mutlu eden kalabalıklar olmalı. Karakterimizin, kişiliğimizin çizgilerini netleştiren kalabalıklar.
Bazen yoruluyorum insanlardan, bu aralar kimseyi görmesem duymasam dediğim günlerde çoğunlukta.Sonra bakıyorum ki çare değil yalnızlıK. Kafamızı deve kuşu gibi kuma gömüp sıkıntılarımızın üzerini kapatmak çare değil. En yakın bulduğumuza sarılmalıyız bu zamanlarda. Karşımızdakinin söyledikleri acıtsada canımızı içimizde kalmamalı,sevgimiz,mutluluğumuz ,öfkemiz,kinimiz,yalnız olmamalıyız. Bir günaydın demek zor gelmese bize,güler yüzle bir bakış.Tatlı edilmiş iki kelimeyi çok görmesek birbirimize. Emin olun herkes çok mutlu olur. Bu önemsiz görünen birkaç kelime belki karşımızdakini hayata bağlıyodur.
Birbirimizden bu güzellikleri esirgemezsek , ne yalnız kalırız nede yalnızlığı severiz.
Kimsenin yalnız kalmaması dileğiM....