İnsan dogası geregi sevgiyle daha ana karnındayken tanışır.yaşama başlangıcını sevgiyle yapar. Bundan dolayı, sevgi yemek ,içmek kadar önemlidir.sevgi Din, Dil, Irk, Cinsiyet ayırmaksızın, menfaat gözetmeksizin,duygusal
bir bağ aracılıgıyla istedigi kişiye kendisi gider. Ve bize kalan sevgimizin peşinden gidip yerleştigi bedeni Ya da
nesneyi sevmektir.Bu her halikarda bir başlangıçtır.ana karnındayken bebek,bebektede sevgi büyür.hayata bir başlangıç böyle olur.zaman içinde sevgiler çogalır ve degişir.karşılaştıkları anda ise beraberliklerinden AŞK dogar ki bu sevgi meyvesinin diger adıdır. Nefes alan her varlık bu kısır döngünün içinde dolaşır durur.böyle olmasaydı bu yaşam olmaz,canlılar üremezhayat devam etmezdi.balngıçta sevgimizi besleyip,büyütüp onu istedigimiz kişiye nesneye, canlıya, düşünmeden veririz.
sevgimiz orda yer edindigi andan itibaren yine onu biz besler büyütürüz. Bazen bu ters tepebilir. Bakarsın sevgini verdigin kişi uygun degildir.Layık olamamıştır. Peki başlangıçta sevgimiz yer ararken neredeydik. Görmedik mi, Gittigi yeri? Yoksa gözardı mı ettik?
Evet herşeye ragmen sevgimiz gitmişse bir yere duygu-
larımızıda serbest bıraktık.peişnden koşar adım gittik.
Şimdi hayata beraber başlangıç yaptıgımız o nur-u pak
sevgimizi başka bedende sevmeye devam ederiz.ki bu verdigimiz bedende bize aynı koşullarda sevgisini verecek mi acaba?!! demeden bekleriz katlanırız zamanla deriz.
Yani zar atmışız. Başlangıcı ve sonu olmayan bir oyuna oturmuşuz halbuki.!! sevgimizi alan ya karşılık verir.tam
koşulsuz sever duygularını bize bırakır. Ya da özgür oldugu yaşamındaki sevgisini başka bir bedene bırakır.
Aksisi de vardır. Başlangıçta sevgimiz o kadar büyük o
kadar çok ve çeşitlidir ki herkese verebiliriz. Ama sevgimizi verdigimiz bedenlerde duygularımızı kontrol eder onları çeşitlere ayırırız. Ona göre severiz.bu halde severken karşı taraftanda bunu bekleriz. Bazen hüsran ve acı bazende mutluluk olur.hep istedigimiz olsun deriz.
Zamanla bu bencillik olur. Hırs,kıskançlık ve daha nice
nedenler başlangıç yaptıgımız, o beraber adım attıgımız sevgimizi öldürür zayıflatır. Başladıgımız yolun başında buluruz kendimizi tanımadan. Ya da pişmalıklarla dolu
bir avuç göz yaşıyla.oysa sevgiyi verirken sevmek kadar sevilmekte güzel degilmiydi.ama hemen aklımıza (her istedigimiz olursa ne anlamı kalır sevginin ,acının) bu
soru gelir.yinede içimideki sesi duymayız.Yaşamda hep haketmedigimiz anlar vardır kuşkusuz.
Yada yaptıklarımıza karşılık haketmişliklerimiz olmuştur.
Tüm bunlara sebep başlangıç yaptıgımız hayata kendimiz
karar vermememiz mi acaba ?.Ya da hayata yenik düşüp bir dahaki yaşamda yeni şanslar denemek için yok olmayımı deneriz.ama bu acizlik olmaz mı belkide sevgisizlik kim bilir. Sevgi olmadımı nefes almak neye yarar diye düşünen oldumu hiç? oysa bizi doguranda besleyende sevgi degil midir.!!!
Kaç kişi her gün sevgiye merhaba der,kaç kişi sevgisini ellerinde öldürüp elveda der kimbilir.gerçte başlangıç yaptıgımız hayatımızda sevgiye sahip çıkmalı ne olursa olsun onsuz yaşamamalıyız.karşılıgı olur veya olmaz diyerek.!!
En çaresiz anlarımızda bir el,bir söz Ya da bir tebessüm
karşılarsa sizi bilin ki sevgi hala sizindir sizdedir sizi terketmemiştir. Yeterki sevmesini bilelim dostlar.

Sevgi dolu yarınlara yürümek dileklerimle.!!
sevgiyle kalın.
İ.K