Ey gönül, İnsanın kıyameti aşk ile olur. Aşık oldu muydu hiçbir şey kalmaz, herşey düzelir.
Mevlana; "Aşk sel gibidir, ovayı bastımıydı, ev, bark ne varsa önüne katıp denize sürükler." ve "Aşk, gemiye en son yüklenen fakat gemiyi batıran yüktür" diye niçin söyledi sanırsın!

Ey gönül, ne zamana kadar isteklerin peşinde koşmaya aşk adını takacaksın. Bilirmisin aşık birşey istemeye takati kalmamış olandır. Eğer Aşk birşey istiyorsa o başka, ona karşı koymaya kimde takat var ki?

Ey aşık, eğer sen varsan istekler senindir, eğer sen yoksan sende beliren istekler kimindir?

Ey sevgili, kıblemin yönünü kaybettim diyelim. Secdegah kayboldu, gitti diyelim. Sen demedin mi; "Hangi yöne dönersen dön" diye! Şimdi bekliyorum bakalım hangi yönden görüneceksin. Yönümü şaşırırsam sarhoşluğuma ver…

Ey sevgili, bak Mevlana ne diyor; "Olduğum gibi kim görebilir beni, ne rengim var benim ne nişanım. Benim de bildiğim sırlar var diyeceksin ama, hem o sırlarım ben hem o sırları saklayanım. Bu gönül ne vakit durulacak bilemem ama, hiç kımıldamadan da duran benim, yürüyüp giden de ben. Ben bir denizim, kendi varlığı içinde taşan, uçsuz-bucaksız, kıyısız, hür bir deniz. İki dünya da yok oldu gitti benden, artık ne o dünyadan sorsunlar beni, ne bu dünyadan...

Ey gönül, ne derdimi yazabiliyorum, ne içimdekileri söyleyebiliyorum. Ne de içimdekini ifade edebilecek bir kelime var. Zaten söyleyip ifade edebilsem ne çıkar ki, gönlümden yükselen sessiz feryadı duyacak kulak nerde? Ölü sesini duymaya ölü kulağı gerek! diriler nerden o feryadı duysun ki?

Almuti