Biz böyle, bütün dünya kadınları, gebeyiz. Kanlı acılarımızı dünyaya getirmekle mesulüz. Bu şekilde imtihan ediyormuş Tanrı bizi, anneannem öyle söylerdi. Altı yaşından beri insanlara hizmet eden anneannem dedem için bir şanstı elbette. Ve evet, annem, bacak arasındaki yükle yaşamayı evlenince öğrendi. Peki, Güldünya, Ayşe, Melek? Hele Melek?!


Acıyı öğrenirken ölmemeyi başaran bizleriz, biz, küçük kadınlar, çocuklarımızı öldürmeyi seçtik. Ama melek?! Acı kendisiyken ölmeyi başaran, asıl, büyük kadınlar anne oldular.


Biz böyle, iki kutup arasındaki kıtaları dolduran küçük kadınlar, “modern” olabildik sadece. Yüzümüzdeki adi ifadeyi gizlemek için makyaj yaptık sadece. Çarpık bacaklarımız dikkat çekmesin diye açık saçık elbiseler giydik sadece. Ve bazılarımız bacak aralarını açmayı kolaylık olarak gördüler, daha üzerlerinde okul forması varken.


Biz böyle, bütün dünya kadınları, “modern” olabildik. Belki de bu yüzden, ağzımızdan çıkan her söz bir ağıttır. Biz böyle, bütün dünya kadınları, gebeyiz sadece.