"Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni"
“İşin bitince beni sever misin anne?”

Uyuyan bir çocuğun görünümünden daha güzel ne olabilir?
O masum, kötülüklerden arınmış yüz rüyalar aleminde iken izleyenleri de böyle bir aleme taşımaz mı?
Tabi ki duyarsız biri değilse...

"Uyuyan melek" yakıştırması yaptım ben böyle bir görünüme. Uyuyan bir çocuk melekten başka neye benzetilebilir ki? Benim aklıma başka bir şey gelmedi.

Yukarıda da yazılı olduğu üzere uykunun gül kokulu kolları sarmıştır o meleği. İnsan izledikçe sevgi ve şefkat duyguları taşar. Öpmeye, sevmeye kıyamaz o meleği...

Böylesine değerli varlıkları yanlarında olmasına karşın onun değerini bir türlü kavrayamayan kişileri konu alan bir öykü aldım emailden. Yazarı belli değil ama sevgi arayan bir kız çocuğunun hislerini çok güzel anlatmış. Belki de kendi çocukluğundaki özlemlerini anlatıyor.

Düşünebiliyor musunuz, bir çocuk ne kadar güzel farketmiş evde bazı unsurlara (araba, iş v.s.) kendisinden daha fazla değer verildiğini ve de bunu aşmak için annesine yaklaşmaya çalıştıkça “yorgunum!” uyarısı almaktan bu kelimeye karşı içinde nefret uyanmış.

Aslında anne kızını çok seviyor. Bunu öykünün sonunda anlıyoruz. Ancak, çocukları sevmemiz onlar için yeterli değil ki.
Onlar bizim sevgimizi görmek, hissetmek istiyorlar. İçimizde sakladığımız sevgi onların özlemini gidermeye yetmez ki!
Onlar bizim tarafımızdan öpülmek, okşanmak istiyor. Kendilerine sım sıkı sarılmamızı istiyor.

Anne yorgun olabilir, ancak yorgun oluşu, stres altında oluşu çocuğuna karşı ilgisiz kalması için bir mazeret olabilir mi? Hiç sanmıyorum.

İnsanı en fazla yoran bedensel iş gücü değil manevi sorumluluklardır. Buna karşılık gerek manevi yüklerin gerekse bedeni iş yükünün oluşturduğu yorgunluğu dağıtmanın en güzel yolu kendisinden sevilmek için randevu isteyen bir küçük yavruya sarılmak değil midir?

Mutfakta kendisine yardım etmek istediğinde küçük yavrunun aldığı yanıt oldukça düşündürücü geldi bana;

“Bir yaramazlık mı yaptın yoksa? Bir de seninle uğraşmayayım”

Neden küçük bir çocuğun, hem de kendisinden bir parça olan bir yavrunun annesine yardım etmek isteyişi annede çocuğun “bir suç işlemiş” olduğunu şüphesini uyandırıyor da yalnızca “anneciğini sevdiği ve onun da kendisini sevmesini istediği” için yapmış olabileceğini düşünemiyor?

İşlerimiz, güçlerimiz bu kadar mı uzaklaştırıyor bizleri yavrularımızdan, ciğer parelerimizden, yaşamamızın nedeni olan gelecek kuşağımızdan?

Sevgimiz, şefkatimiz onlar için harcamakla azalır mı? Onlara sevgi ile sarılmak stresimizi, yorgunluğumuzu arttırır mı?

Yukarıdaki resimde görüldüğü gibi masum bir uyku içindeki yavrunuzu uyurken izleme fırsatınız varsa bunu değerlendirin.

Uyanıkken de onu sevmek için asla sizden randevu almasını beklemeyin...

Kadir Tozlu
28.09.2004



NOT: Burada sözü edilen "sevilmek için randevu alan çocuk" öyküsünü aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz;
www.sevgipinari.com/oykuler/beni_severmisin.htm