Bazı insanlar vardır; doğar, büyür ve ölür. Yaşarken yaşadığının farkına varmadığı gibi, kimse de onun yaşadığının farkına varmaz. Çünkü ne kimseye ne de kendine bir hayrı vardır.

Bazı insanlar vardır ki; yaşadıkları zaman dilimi içersinde, kendilerine çeki düzen verip insanca yaşamaya gayret ederken, hem de etrafındaki bütün canlılara faydalı olmak için çaba sarf ederler. Bu canlılar, insan olmuş, hayvan olmuş, bitki olmuş onlar için ayrılmaz. Canlı olmaları yeterlidir…

İnsanlara nasıl faydalı olacağız diye çabalarken, vatanlarını da unutmazlar. Onlar için vatan kutsaldır, hem de her karış toprağı…

Neden bu kadar edebiyat yaptığımı sormayın; çünkü aramızda böyle bir insan var. Hepimiz onu az çok tanıyor ve seviyoruz.

Bu kişi; Tacettin Yıldırım. O bizim komutanımız. Aldığı azıcık sevgiyi harmanlayıp çoğaltarak fazlasıyla geri vermesini bilen, kendisiyle ve çevresiyle barışık, ender insanlardan biridir o.

Kendisini, 2009 yılından beri tanırım ve dostluğuna çokça güvendiğim insanların başında gelir.

İyi doğdun Komutanım! İyi ki varsın! İyi ki seni tanıma şerefine nail olanlardanım.

Sevgim saygım sonsuz…

Çok yaşa, mutlu yaşa…



Emine UYSAL/ 10.04.2012