bir gul dusun, koparılmamış bir gulu.. dikeni de olsa nekadar hoş gorunur, hoş kokar her zaman.. guzelligi ve rengi ile herkezi hayran bırakır kendine, yaklaşır herkez koklamak ister onu. Bir gun dalından koparılır ve vazoya konur, sırf guzelligi ile birinin evini, gozunu kuşatsın varlıgı ile.. O vazoda kalır, eve renk katar, gunun birinde de solar, cope atılır. Onun yerinde başka bir çiçek konur o vazoda, onun yerinde başka ve başka..
Şimdi bir insanı duşun.. gul gibi genc ve guzel, etrafında ki herkeze varlıgı ile renk katar, insanlar yaklaşır, yaklaşmaya çalışır ona.. guneş ışıgındaki o gul gibi parlak olur onların gozunde.. tıpkı o gul gibi solmadan herkez guzelligi ve kişiliginden faydalanmak ister.. Gun gelir ışıgı soner.. sondugu zaman o gul gibi ya herseyi mazide kalır, cope atılır, ya da her gun yaşatılır ve tekrar renk alır..