Yok, yok ‘hadi be ne sınavı’ demeyin… Bizde ebeveynler de öğrenciler gibi sınavdan sınava koşuyor. Kendi verdiğim sınavlardan bahsetmeyeceğim. Çocuklarımla beraber onların girdiği her sınava bende sınava girmiş kadar stres ve heyecan yaşadığımdan bahsedeceğim. Bundan önce yaşadığımız sınavları değil de sadece bugünkü sınavdan az anlatacağım. Öyle yüzünüzü buruşturmayın beş dakikanızı alır, az okuyun ne var.Bugün herkesin bildiği gibi A Ö F sınavları vardı.Kızım da o sınava girecekti.Marmara üniversitesi Göztepe kampusu bize yakın olduğu için çok fazla acele etmedik.Çünkü kızım her seferinde herkes den önce okula gittiğimizden bir saat orda beklediğimizden şikayet ederdi.Bu sefer onun dediği olsun dedim. Ama 25 dakikalık yol bir saat olunca gördü ne olduğunu. Sınava beş dakika kalmış biz hala yoldayız ve trafik kilitlenmiş. Araçlar santim gitmiyor. Otobüsten inip taksiyle gitmeyi düşündük ama zaten trafik kilitlenmiş vaziyetteydi. O anda kızımı sınava yetiştiremeyeceğimin çaresizliğini nasıl yaşadım anlatması mümkün değil. Her geçen saniye aleyhine işlediğini gören kızım hadi anne iniyoruz dedi. İndik. Koşuyoruz dedi ve koşmaya başladı. Ben sadece beş dakika dayanabildim. Adım adım arayı açıyorduk, arada dönüp arkaya bakıp sen yavaş gel diye bağırıyordu. Ben zaten kesilmiştim. Koşmayı bırakıp hızlı yürümeye başladım. Kızı gözden kaybetmiştim. Allah’ım sana emanet diye dua ettim.
Elif epeyce koştuktan sonra ilerde trafiğin açıldığını görüp tekrar otobüse binmiş ve on dakika gecikmeyle sınava yetişmiş. Bense okulun bahçesinden duayla içeri uğurlayamayacağımı anlayınca okula kadar yürüyüp arkasından dua ettim.’Allah’ım bütün evlatlarımızın emeklerini boşa çıkarma.’Ve okula yürüyerek giderken dikkatimi çeken çok güzel olaylara da tanık oldum. Yol boyu koşan öğrencilere özel araçlarla yardımcı olmaya çalışan, onları bir an önce okula yetiştirmek için uğraşan yurdum insanlarını heyecanla izledim. İşte budur dedim. Hep şüpheyle baktığım tanımadığım insanlara karşı içimde sevgi kıpırtılarını hissettim.
Sınav bitiş saatine yakın okula gelmek üzere okula yakın olan ablamın evine gittim. Orda kahvaltı edip biraz dinlendikten sonra ablamla beraber okula doğru yavaş yavaş yürüdük. O arada kızım ankesörlü telefondan aradı. Sınavı bittiğini beni merak ettiğini nerde olduğumu ve okulun bahçesinde beklediğini söyledi. Okulun bahçesine vardığım zaman kızım beni bekliyordu. Ve ona baktığımda birkaç saat içinde ne kadar büyüdüğünü fark ettim. Onlar büyüdükçe biz küçülüyor muyuz ne? Anlayacağınız fazla uzatmak da istemiyorum. Çünkü biliyorum yazı ne kadar uzarsa o kadar okunma oranı düşer)).
Kızımın yarın sabah tekrar sınavı var. Bu akşam erken yattı yarın sabah erken kalkıp yola çıkacağını söyledi. Gerçekten büyümüş ya.
Sadece aklım takılan bir şeyi daha yazıp bitireceğim. Anlayamadığım her öğrenci niye kendine en yakın yerde sınava girmezde her sınav sabahı sınava girecek bu çocuklara geç kalma korkusu talaşı yaşatılır.?


Ayşe Kadıoğlu Yıldız