Aşk’ım...

Hala ve hala aşık olduğum, en çok korktuğum, en çok sevdiğim...
Yanık bir koza gibiyim, yol ayrımına girdiğimizden beri...
Bu kaçıncı seslenişim sana bilmiyorum, sen kulaklarını her tıkadığında ben yazıyorum...
Tutmayı beceremedim içimde hiç bir zaman... Bundan sonrada beceremem...
Özledim... Çok özledim...
Biliyorum bu ağlamaklı hallerimin tek sebebi sensin...
İşte gidebileceğin en uzak mesafe orası daha öteye gidemezsin...
Birbirimize ve kendimize ne çok acı veriyoruz değil mi?
Acıdan geçtikçe kendimi buluyorum, senden geçtikçe kayboluyorum...
Aradayım... Araf’tayım... Gel bul beni... Gel çekip çıkar bu karanlıktan...
İzin ver bende seni çıkarayım, içine düştüğün açmazlardan...

Biliyor musun, birgün gelecek bazı şeyler için çok pişman olacağız ikimizde...
Belki söylediklerimize ama söyleyemediklerimize de...
Ya kıyamet sensiz kopacak artık, ya cennet koynunda kokacak...
Dayanamayacağım acı kalmadı sayende...
İçim erisede yavaş yavaş...
Sonu ne olursa olsun bu savaşı ben kazanacağım...

Birgün sende öleceksin, bende öleceğim...
Ben giderken kalbim boş gitmeyeceğim...
Ya sen?
Tutmasaydın içinde sözlerini, korkularına yenilmeyecektin...
Ben sana söz verdim ve tuttum verdiğim bütün sözleri...
Bundan sonrada tutacağım, ufak tefek yanlışlar yapıyor olsam da...

İlahi aşk tecelli etti nazarı üzerimizden geçti...
Biz bulduk birbirimizi...
Gittiğim yer neresi olursa olsun, seni içimde taşıyacağım...
Kısmette bu varmış...
Kalp soframıza ikram edilen bu lütfa hamdettim...
Şöyle bir baktım etrafıma yanımda, yakınımda böyle bir nimet görmedim...
Farkında mısın?
İnşallah farkındasındır...
Neyle cezalandırılıp, neyle mükafatlandırıldık bir bilsen...

Aşk’ın/ım bunun yanında, her ceza hafif kaldı...
O kadar yüceldim...
Şerefle yaşadım, ölümüde öyle kucaklayacağım...
Nerede olursan ol benimlesin...
Umarım sende yanına beni almayı unutmadın!

Sibel