Çocuktum. Yağmurlar büyük gelirdi saçlarıma.. Küçüktüm. Yüreğim bü/yük gelirdi kafesine.. Sığamazdım bir küçük kasabaydı kimsesizliğim.. Büyüdükçe yağmurları incelttim, yüreğimi küçümsedim..

Büyüdükçe kendimide yok ettim..




Çıkardım sokaklara, saçlarımı rüzgara sala, sala, salına, salına dolaşırdım.. Güzel çocuklara aşık olmazdım hiç, yüreğini sevdiğimle tokalaşırdım..
Ağlardım hep sevdiğimden.. Bıkardım uykusuz gecelerimden.. Radyoda Kayahan çalardı, içimde hep bir kırlangıç kanat çırpardı..
Hüzünlerim bile bir kaç beden büyüktü bana.. Zor olanı seçerdim her defasında.. Aşık olmak değildi tercihim, acı çekmeyi severdim..
Her defasında öyle bir bağlanırdım ki, sevgilerime, bıraktığım zaman daha çok acıtsınlar diye..
Sonra ağlamak vardı, sonra şiirler yazmak vardı, sonra hasret çekmek vardı.. Bir ihtimalsizlik bulurdum mutlak, olasılıklar içinde..
Hepsi ama hepsi, hissetmek içindi, hissederek şiir yazmak için.. Aşkı oyun bildim hep, başladığım gibi bitirdim hep..
Deliymişim..
Onca ahı hep bügünler için biriktirmişim.. Acının ne olduğunu bilemeyen çocuk yüreğim, şimdi geri dönse bunu hiç merak etmezdi..
Bugün gittim eski mahallemize.. Fırından ekmek aldım gitmeden önce.. Bir çift göz baktı gözlerimin içine, içine derince.. Tanıyamadığım bu adam, dedi ki ben parayı verirken kasada ki kıza, "arkadaştan para alma, ne kadar istiyo ver, komşumuzun kızıdır kendisi"..
Utanan yüzümü sakladım öne eğdim, yüzüm kızardı ama hatırladım.. Adı yusuftu.. Beni sevdiğini bilirdi tüm mahalle, birgün bir arkadaşımın ısrarı ile, konuşmuştum sonrasında peşimi hiç bırakmadığından kalbini kırmıştım.. Annesi üveymiş, önce intehar etmiş hastaneye kaldırmışlar, sonra evi terketmiş beni suçlamışlardı.. Ben onbeş yaşında cahilin tekiydim, o ise on dokuz yaşında bir delikanlı.. Hiç sevmedim onu, ama keşke, keşke bir kerede olsa konuşmasaydım..
Şimdi yıllar sonra karşıma çıktı birikmiş hesabım.. Keşke terar çocuk olabilseydim de, telafi edebilseydim o yılları..
Çocuktum, çocuktum işte..










..eser..