Her zerresinde edebin aşkı nüfus etmiştir
Fevkalade sessiz, esir eden emelden habersiz, bir lisan-ı halin sahibidir
Nezaket ve naiflik mühim özelliğidir, kim nazar etse bilir, ahenksizliği sevmeyendir
Maraz bir halin elemindedir sabrı ve kanaati elhak aksettirdiği feragatiyle hasretmektedir


Raks eden bir asudedir, tebessüm içindedir
Ne gamı, ne de insanı çileden çıkartan bühtana yabancıdır, derde ramdır
Her halinde ihsan saklıdır, muarız olan her şeye yabancıdır, hakikat şadında namdır
Şehretmeye, esrarında ki ülfeti anlamaya, insanın melalini anlatmanın aşkına tavdır


Kim koparırsa ses çıkartmaz ve ağlamaz
Hak ve hakikatin ilhamında ki aşktan uzaklaşamaz, figanını anlatamaz
Nasibin mizanı aşktır, nizam edilmiş sevdadır, niyet ve azmin hicranında umut vardır
Her anında sahibiyledir, ne kadar çilenin müptelası olsa da ebette aşk-ı muhabbet ardır


Ötenin insicamından söz eder sessizce
Aşikâr eylediği kokuyu salar teklifsizce, bilme ki nasıl bir feyzin lehçesinde
Hangi vecdinden bahsetsem, asırlara sâri ülfetini zikretsem, kokladığımda aşk kimde
Ruhum fevkalade susuzluk içinde, esaret zincirleri neden irademin aciz zafiyetlerinde


Neden her gül kokmaz, aşkı yaşamaz
Şekli yet içinde nefeslenen zümrelerin kederinden kurtulamaz ve uzaklaşamaz
İnsan, kalbi ve ruhunun vecdiyle idrakiyle yaşayan, vakıaları yorumlayan aziz candır
Hesabın esrarında ki perdeleri aralayandır, tahkiki bu nispetle vardır, akıl şuura tavdır


Bitap olmuş bir ten kim için vuslattır
Arasat nasıl bir vaktin nizamıdır, aşkın ilhamına yaban olan gönül nasıl insandır
Hevesler muhakkak ki edebin tanzimine muhtaçtır, nefsin istek ve emelleri sonsuzdur
Ehl-i hal sahibi nefesler, ilmin sahihliğinde ki gayretler, elbette aşkın nazarına muhtaçtır


Gayesi hak olmayan, aşka yabandır
Nefsi telakkiler içinde zikredilen heveslerdir, tene nüfus eden bir çirkinliktir
Edep kalbin ve ruhun vazgeçemeyeceği zenginliktir, hak ve hakikat üzere ahenklidir
Farkı fark edemeyecek kadar ihsan ve inşirahtan yoksun bir nefes bu sevdayı nasıl bilir




Mustafa CİLASUN