Yaşlı kızılderili reisi, torunu ile kulubesinin önüne oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki köpeği izliyorlarmış. Köpeklerden biri beyaz, biri de siyahmış. On iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli bu iki köpek dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlarmış. Bu iki iri köpeği dedesi hiç yanından ayırmaz, sürekli göz önünde tutarmış.

Çocuk, kulübeyi koruması için bir tek köpeğin yeterli olduğu halde niçin iki köpek beslemek zorunda olduklarını ve niçin köpeklerin renklerinin farklı farklı seçilmiş olduklarını öğrenmek istiyormuş. Merakla sormuş dedesine. Yaşlı reis bilgece sıvazlamış torunun sırtını; “ Onlar benim için iki semboldür evlat , ” demiş. “ Neyin sembolü” diye sormuş çocuk. “ İyilik ile kötülüğün sembolü. Aynen şu gördüğümüz köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli savaşır dururlar. Onları izledikçe ben hep bunu düşünür dururum. Bunun için de yanımda tutarım onları” diye karşılık vermiş reis.

Çocuk, bir savaş yaşanıyorsa birinin kazanması gerekir diye düşünmüş. Kendine özgü sorularına birini daha eklemiş. “ Peki, sence iyilikle kötülükten hangisi kazanır bu savaşı? “ Bilge reis, derin bir gülümsemeyle bakmış torununa ve; “ Hangisi mi evlat? Ben hangisini daha iyi beslersem o kazanır! “ demiş
Atıfta bulunarak
İyi duyguları beSleyen yaZınızı kutlarıM,

Kimse 47 kromozomlu olmayı seçmiyor.

Ne içten ve dosdoğru bir yazıydı.
Değerli yazarı tebrik ederim, sevgiler.

Duyarlı yüreğinize çok teşekkür ediyorum..

Unuttuğumuz bazı şeylerin yüzümüze vurulması gerekiyor sanırım..

Down sendromlu ya da otistik veya herhangi bir engeli olan çocuklarımıza bakışımız neden daha acıyarak olur ki.. Toplum olarak hem şikayet eder, hem bir buçuk saat yeri gelince ahkam keser atar tutarız, hem de görmezden geliriz bazı özel durumları.. Evet kırk yedinci kromozom kimin umrunda onlar bir can bir hayat.. Ve unutulmaması gereken bir şey daha var ki onlar seçmedi kırk yedi kromozoma sahip bir genetik yapıda dünyaya gelmeyi.. Hangi anne baba çocuğunu daha az sever ki normal bir bebeğin ve çocuğun sağlığında olmamasıyla..

Yazıyı okudum ve değdi okumama..
Seçki kuruluna teşekkürlerimle..
Sn. yazara da iki kere teşekkür ediyorum..

Bazen insanların boş işlerle kaybettiği vakitleri aslında nerelerde harcaması gerektiğine dair bir ipucu ve geleceğe yönelik toplumsal bir yarayı iyileştirme çabasına binaen yönlendiren bir yazıydı..

Çokça tebriklerim ve saygımla...

Var ya öpüyorum senin insanlığını.
Sevmenin ötesi bir duyguyla...

Günümün yazısıydı, yazarımı tebriğe geldim.

sevgilerimle...

hakikaten farklı nezih bir yazı olmuş.ve en olması gereken yerde de almış yerini.
bin bereket ömrünüze gönlünüze

Çok güzel bir yazı olmuş Zeynep'ciğim.

Gerçekten bu onların seçimi değil, ama böyle doğmalarının illeki var bir sebebi.
Onu da yaratan bilir.

Ellerine sağlık :)

Yoktun uzun zamandır ayrıca, hoşgeldin :)

Zeynep ablacım ne anlamlı yazı olmuş böyle, duygulandım fazlasıyla.

Bu gözle görebilmekte farkında olmayı fazlasıyla hak etmiş.

Çok öpüyorum güzel yüreğini.

Allah'ım !.. Bu ne hoşluk , ne içtenlik böyle ?..

Anladım efendim !.. Siz kaleminizi mürekkep yerine bala banmışsınız da , öyle yazmışsınız ...

Niyazi Mısri'nin ;

Suretimde nem var benim ,
Siretimdedir madenim !.. mısrasını hatırlattınız hemen ...Seçki kuruluna nasıl yürekten teşekkürler edilmez ki ?.. Bizleri ; içi bal dolu bir gönül kovanından haberdar ettiği için ... Çok çok teşekküler ediyorum bendeniz de ...

Çok ta fazla uzatmadan ; tebrikler ediyor , en kalbi saygılarımı iletiyorum efendim !.. Çook hoştu ...

bağışla can.....bu muhteşem yazınla duyarsızlığımıza ders vermişsin....inan şu an utanç içindeyim....saygılar seni tanıdığıma çok memnun oldum saygılar

Tebrik ediyorum bu konuyu kaleme alıp güzel bir biçimde anlattığınız için. Ayrıca hiç acımayıp hamileyken bu testi yaptırıp - üstelik de doğruluğu yüzde yüz olmamasına rağmen- aldırmaları beni oldukça üzüyor. Bunun hesabının büyük olduğunu ve o çocuğu dünyaya getirmekten daha fazla bedelinin olduğunu sizin yazınız vesilesi ile bir kez daha söylemek isterim. Teşekkürler...

Sevgili Zeynepciğim.Böyle duyarlı,hassas bir konuyu kaleme alman ne kadar da hoş bir incelik. Rabbim kalbimizi taşlaşmaktan korusun.Taşlaşmış bir kalp ne down sendromlu bir insanı nede hiç bişeyi sevmeyi bilemez. Sevmeyi unuttuk yada eskisi kadar gösterecek cesaretimiz kalmadı.Çünkü bütün sevgilerin ardında bi menfaat arar olduk buda bizi korkuttu. Sevenden bile şüphe eder olduk. Dilerim gerçek sevenlerden ve sevgiyi en çok hak edene verenlerden olmayı başarabiliriz.SEVGİLER!!!

tebrikler duyarlı ve sevgi dolu yürek
kutlarım çok güzeldi

Down sendromlu çocuklar özeldirler.

Ve en çok sevgiyi onlar hak ediyorlar.

Çünkü hiç bir zaman sevgilerinden hiç vazgeçmiyor ve nefret etmeyi bilmiyorlar.

Çok güzel ve anlamlı bir yazı olmuş.Can-ı gönülden kutlarım sizi

Ayakta alkışlıyorum- sevgiyle

Sizin kırk altı, benimse kırk yedi kromozonum var ve asla hasta değilim.
=============
İnsanlık Tüm insanları aynı derecede görebilmek.Bunları göremiyorsak asıl bizlerin sorunları var demektir.Günün Yazısını yürekten Kutluyorum.

Kutlarım Zeynepcim hem bu alamlı yazının güne gelişini hem de senin öpülesi yüreğini.

Sevgiyle

" Ben, ne bir ülkeye savaş açmayı, ne birinin kanını akıtmayı, ne kimsenin canını yakmayı, ne de garibin malını çalmayı düşünebilirim."

Temize, meleğe destek veren yüreğe sağlık...

10 yaşında çok sevimli sevimli olduğu kadar da-yaşına rağmen- dominant yakınım onlardan biri. Önlarda öyle bir çekim var ki, farkedebilenler çekim alanına giriyor ve dokunarak sevgilerini göstermek istiyorlar. Tıpkı onun gibi... Onlar sevildiklerinde tam seviyorlar.

Dünya imtihan mekanı. Şefkatle bağrımıza bastığımız her engelli çocuk, Allah Katındaki değerimizin artmasına vesile oluyor. Onlara karşı merhamet ve sabır göstermek; bu da bizim imtihanımız.

Gösterilecek şefkat ve saygı onlara yaşama sevinci veriyor. Engeller üstesinden gelmek içindir; insan için asıl engel aşamayıp, engellere takılmaktır... Ayrıca onların eksiği yok fazlası-kromozomları- var. Duyarlılığınız için teşekkürler...


Fuat Türker tarafından 3/22/2012 12:35:25 AM zamanında düzenlenmiştir.

21. Mart Dünya Down Sendromlular gününde, onlara bir nebze ses olabilme dileğiyle kaleme aldığım bu paylaşımı, anasayfaya taşıyarak, bu resme can veren seçki kuruluna, ziyaretleri ile destek olan dost kalemlere, okuyan ve okumayan tüm paylaşımcı arkadaşlarıma duyarlı bakışları için teşekkür ederim.

Bilyordum!
Bu duyarlı davranış taçsız kalmayacaktı...
Seçki Kuruluna teşekkürler !

İşte bak Zeynep;
Daha çok kişi okuyacak yazını...

Sevgimle... :)

down sendromlu bir elemanım vardı..
özürlü kadrosundaydı ve birlikte altı yıl çalıştık..
hepimizden çok daha akıllı ve cin fikirliydi..
çok şeker tertipli saygılı ve sevecendi..
hala beni arayıp hal hatırımı sorar..
evet..
farklılar...
bizden daha mutlu olup hayata yeşil gözler ile bakabiliyorlar..
duyarlı yüreğinizden fışkıran güzel yazınızı tebrik ediyorum..

Ah be sevgili Zeynep...

İnsanın yüreğinde şöyle kocaman bir sızı oluşur da iyi ki duyarlılığın zirvesinde bu anlamda güvercinler uçurtabiliyor bir insan deriz ya!...

Yazıyı okurken farklılığının kendince kabul görmüş rüzgârını insanlığa masumca sunan bir sızının iç sesindeki çığlığı gördüm...

Yüreğin ruhun dert görmesin sevgili yazarım...

Bu yazıyı prime time'da tv'de görmek isterdim...
O kadar güzel yani sevgili Zeynep...

Butarz yazıları seviyorum, kendim beceremesem de! :)
Tebrikler...

Umarım bu yazının da farkına varılır. Zeynep hanım, emeğinizi tebrik ediyorum. Özenle yazılmış, taktire şayan bir yazı.

Sevgilerimle.

umarın geniş kitlelerin okumasına ulaşır. duyarlı yüreklere tebrikler.

bizi aslında biz eden farklı oluşumuz değilmidir dost ve usta kalem..beğeniyle okudum istisna yazınızı..
baki selamlar