Gözlemlerim insanları meselci, gözlüklerim, bir dürbünüm olmadığı halde...

Meraklı gözlere sahibim, bu benim kişiliğim için negatif sayılsa da. Ya da bana ’huyun kurusun’ diyebilirsin. Ne gocunur ne de üzülürüm. Ben sarıldığım vazifeyi yerinde getirmekten haz duyarım. Ben yoluma bakarım. Ben arkamdan konuşanlarla takılmam. Ben kaldığım noktama devam ederim. Sen de bilirsin...


Gözlem sonucu hangi insanın kim olduğunu az buz anlıyorum. Onlar hakkında fikir sahibi oluyorum. Onlara dair yeni sıfatlar yakalıyorum. Kim çirkin, kim yakışıklı; kim kindar, kim dindar; kim aşksever, kim ayrılıkçı; kim alçak gönüllü; kim havadar; hemen farkına varırım. Bu ve benzeri betimlemelere ulaştığımda ise bir işe yaradığımı anlıyorum. Seviniyorum yaptıklarıma. Alkışlıyorum emeğimi. Haksızlık yapmıyorum akan terime...


Sen de öyle misin? Dikkatini çeker mi tanıdığın tanımadığın insanlar? Kokularını alır mısın uzaktan? Karşına çıkanın niyetini az çok anlar mısın meselci?..


Yok sadece şiirle mi uğraşırsın? Hani matematikçiydin? Ne olmuş da edebiyatla haşır neşirsin sabahtan akşama kadar? Gerçekten sözcükler ne kazandırıyor sana? Başın göğe eriyor mu iki üç mısrayı alt alta dizdiğinde? Ya da değişik bir cümle kurduğunda, çoğalıyor musun?..


Edebiyat, neden ilgi alanında meselci? Ne(re)si karın doyurucu? Onca okuduğun kitap ne(ler) kattı dünyana? Niçin hâlâ basılı bir eserin mevcut değil? Ne zamana dek sürecek monotonluğun? Ne zaman peşinden koşacak kalpler göreceğim? Ne zaman sen de hatırı sayılır bir adam kıvamına geleceksin? Ne zaman ben senin hakkın olumlu konuşacağım?..


Benden sana altın tavsiyeler: Hareket et. İçinden geçenleri artık erteleme. Yüreğine dokunanı yakala. Kendine sağlıklı gel, derim sana. Demek hakkım meselci, hem de en doğal hakkım...