Hayde bre Bismillah…Başladık mı,sahi? Unuttum sanmıştım ,zira:Kağıdın kokusunu,kalemin dokusunu. Bana bir daha uğramaz demiştim,ilhamın babası. Belki de babası değildir;veledini göndermiştir.Eğer öyleyse ,kırılırım ona. Tutmaz, kalemi ellerim;kağıda dokunmaz,sözlerim.Yoo tanıdım ,onun ta kendisi,çaldı kapımı.Af diledi ,hasret bıraktığından.Kabahatin yarısı da benimmiş;içten davet etmemişim,hazretlerini.Tatlıya bağladık ,meselenin özünü.
Suskunluklarımın sesini duymayalı çok olmuştu.Hiçbir şey suskunluk arz etmiyor,diye düşündüm. Yanılmışım.Susmuşum,susmuşum,susmuşum…O kadar çok susmuşum ki,hangi suskunluğuma ses vereceğimi,hangisinin çığlığını direnebileceğimi kestirememişim.Sonra fark ettim, aslında hepsinin sırasını bildiğini. Onları ateşleyen,ateşi küle çeviren benim kıymetli ilhamımmış. Kor olan suskunluklar zincirinin her bir halkasına ,benim biricik ilhamım nefes veriyormuş. O nefes veriyormuş da çığlıklarını duyabiliyormuşum. Sevindim. En azından ifademin yolunu bildiğime şükrettim. İçimde barındırdıklarımın nasırlaşmasını önlediğim için kendimi kutladım. Yalnız bir şey için üzüldüm:sürekli yazma istediğimin israfına.Çünkü durmadan yazdıkça değersizleşen bir şeyler vardı: Sözler miydi,sözlerin anlamı mıydı,yoksa kalemim miydi? Ne sözlerin günahı vardı,ne de anlamların. Tek kabahatli benim aç kalemimdi. Farkına varınca durdum,bekledim;hasret kaldım ,kağıda. Zaman geçtikçe yazmayı ,kelimeleri dillendirmeyi unutacağımdan korktum. Farklı bir korkuymuş ,bu.Sanki yalnızlık korkusuyla eşti.Zira yazmak, benim yalnızlığımın arkadaşı değil miydi? Düşündüm ve bir kararda kanaat ettim. Yazmanın tadını kaçırmayacaksın. Diretmeyeceksin ;kalemin kağıda dokunmak istemiyorsa ısrar etmeyeceksin. Sabredeceksin;ilhamın gelene kadar susmasını bileceksin.Hazretleri teşrif edene dek edebinle bekleyeceksin.Sonrası mı? Allah Kerim… BENAN BİHTER BAYRAKDAR