Hayat zor meselci...

Sandığımız gibi değil hiçbir şey. Aynalar yalan konuşuyor, dört dörtlük değil simalar. Belgeler hatalarla dolu. İyimserlik, haddiden yağcılık kokuyor...

Kafamda bin bir düşünce dalgalanıyor. Başımı yastığa koyarken, hemen uykuya dalamıyorum. Gördüklerim, karşılaştıklarım ya da duyduklarım etkiliyor beni; ne yapsam da...


Düşünsene ben sana bu bayat satırları yazarken; bilmem nerede bilmem kaç insan pisi pisine ya açlıktan, ya kurşuna dizilmekten can veriyor. Kimisi erken kimisi haksız yere mezarı boyluyor. Oysa’lar öyle kalıyor maalesef...


O yüzden çoğu zaman mutlu olmam gerektiği halde mutlu olamıyorum. İstesem de mutlu olamıyorum. Sevincim kursağımda sabitleniyor. Keyfim kaçıyor. Efkarlanıyorum içten içe. Bir yumru yapışıyor yüreğime. Beynim zonkluyor insanlığı düşününce meselci...


Neticede ben de bir insanım, şairlikten ve/ya yazarlıktan öte. Duyarlı olmam lazım. Tepkimi ortaya koymam elzemdir benim için. Yavrusuna ağıt yakan annenin acısını iliklerimde hissetmem lazım. Çaresiz babanın zorluğunu hafifletmem gerek, elimden geldiğince. Çocuklar candır. Solduklarında üzülüyorum. Kahroluyorum. Bu ve benzeri birçok havadis için; karınca kararınca insanlığa dair katkım olsun isterim...


Çok duygusalım meselci, fazlasıyla hem de. Boşvermişliğe gelemiyorum. Sessiz kalamıyorum bedenler körpecik düşerken. Suskunluk içimdedir, dışımda değildir hareketsizliğim. Kendime bencilliğim var, çevreme karşı hassasım. Komşum beni ilgilendirir. Arkadaşımın dostumun hali dikkatimi çeker. Yanımdakinin sıkıntısı, benim de sıkımtıdır. Gördüğüm olaylara kayıtsız kalmam mevz-u bahis değildir...


Hayat zor meselci, çok zor...

Ayakta kalmak, dimdik durmak; kimsenin harcı değil artık...

Zaman mı kötü, biz mi kötüyüz? Sen karar ver bu soruya. Olmaz mı?..

İnsanlığından öpüldün...