Bir gün öylesine dolaşırken dışarıda, gözüme elyaf yorgan satan bir satıcı ilişti. Güzel görünüyordu, hem çift kişilik, hem de oldukça ucuz. Düşünmeden aldım kullanmaya başladım.
Fakat bir süre sonra içindeki elyaf dikiş yerlerinden çıkmaya ve etrafa saçılmaya başladı. Alınmış alınmıştır kuralıyla bir çare bulmam gerekti. Annemi aradım sorunu anlattım ‘getir ona mitil dikelim’ dedi.
Annem 74 yaşında, ağır bir beyin ve bel fıtığı ameliyatlısı, dakikada 15 nabızla hastaneye muayene için yürüyerek giderken, ayaküstü kalp krizi geçirerek acilen kalp pili takılıp gelen, ileri derecede osteoporoz ve artroz hastası.
El ve ayak parmaklarının şekil değişikliği, bel ve diz ağrılarına rağmen bundan daha iyi olamayacağının bilinciyle elinden geldiğince yük olmayıp, yük paylaşmak için çabalayan kadın.
Söylediklerini alıp götürdüm ucuz yorganım için. Tam da astarı yorgandan pahalıya çıkacak şekilde.
Gözünde gözlüğü ipi iğneye takmaya çalışırken izledim uzun uzun saygı içinde sevgimle.
‘Yardım edeyim’ dedim ‘sen yapamazsın elin acır’ dedi kendi çektiği acıyı hissetmedi bile benim için bir şey yapıyor olmasının verdiği keyifle. ‘Sen benim canımın yarısısın, bendeki zaten acıyor sendekine iyi bakayım bari’ diye espri yaptı bana.
Hayli zaman sonra ucuz yorganım oldukça pahalı ve kullanılabilir bir biçime geldi.
‘Sen olmasaydın ben bu yorganı atardım’ dedim anneme. ‘Biz savaş yokluğu çekmiş insanlarız, fakirliğin dibinden geldik, olur mu öyle çaresi var olan bir şeyi kaldırıp atmak, hem koca kadınsın bilmen gerekirdi ucuz etin yahnisini’ dersini verdikten sonra, o tutmaz el, görmez göz ve eğilmez bel ile kazandığı başarının tebessümüyle uğurladı beni.
Benimse yapabildiğim tek şey, o elin eğri büğrü olmuş parmaklarını tek tek öpmekti.

Ve Tanrı hayatı kolaylaştırsın diye anneyi (kadını) yarattı.

Yaşayan annelere sağlık, huzur, yaşamını yitirmişlere rahmet ve cennet diliyorum.