Evde rutin ekmek alma kavgası…Rüyamın en yoğun olduğu,hayal denizinde kaybolduğum her sabah saatleri çalar saat gibi beynimin içinde vızıldayan sesler…
‘Ekmek almaya kim gidecek bu sabah?’
-Ben almam,o alsın.’
-Bana ne ya,ben niye alıyormuşum?Geçen gün de kavga çıkardın yine ben aldım.Ben anlamam sen gideceksin bu sefer!O der;o alsı,o der;o alsın….İt ite buyurmuş,it de dönmüş kuyruğuna buyurmuş.Bizim evdeki kurallarda aynı böyle sürüp gidiyor.Annem Ahmet’e,Ahmet de hüseyin’e…Her zamnaki gibi yine bana olur tabii olan.Beynimin içini kemirmeye devam eden bu seslerden kurtulmak gerek!Rüyalarıma devam edemeden,hışımla kalktım yine sıcacık yatağımdan.
‘YETER!Kesin kavgayı,lanet olsun be!Bir sabah da huzur verin yahu…Nasıl insanlarsınız siz böyle?Kahvaltı yapacaksınız ekmek almaya üşeniyorsunuz.Tamam ben alırım uzatmayın.Bıktım valla bıktım…
Sabah gözümü açar açmaz bağıttırıyorsunuz beni…Ahmet ile Hüseyinden tık çıkmadı,annemse üç erkek evlatla uğraşmanın vermiş olduğu yorgunlukla derin bir iç çekerek kafasını iki yana salladı.
Şeytan diyordu ki;don atlet çıktığın yatağın soğumamıştır henüz,yat yerine uyumaya devam et.Nasılsa kavga bitti,ses kesildi..Ama söz verdik bir kere,yapacak bir şey yok eşşek gibi gidip alacağız ekmeği.
Akşam yatarken sandalyenin üzerine çıkardığım pantolonumla gömleğimi aldım elime ve söylene söylene giydim.Elimi yüzümü yıkamak için tam banyoya yöneliyordum ki vazgeçtim bir an da.Karar verdim kendi kendime,ekmeği alıp gelecektim ve hiç oyalanmadan yatağıma geri dönecektim…Hayallerime,yaşanmamışlıklara,yarım kalan ihtiraslara,bir ekmek kavgası uğruna öpmeye doyamadığım kızlara….Her ne kaldıysa yarım tamamlayacaktım….