Keşke bu sana yazdığım son yazım olsaydı diyebilseydim ama görüyorsun ki halen yazmağa devam ediyorum. Gönül bu laf dinlemiyor. Belki yeri geliyor herkese sözümü dinlettiriyorsam da maalesef şu kalbime söz geçiremiyorum. Kendimi bazen bu konuda çok zayıf görüyorum, ne kadar da hayıflansam nafile. Gönül ferman dinlemiyor! Ne kadar çabalasam da şimdilik boş belki ileride, zaman bütün her şeyin ilacıymış ya.

Kaç zaman oldu ben bile saymıyorum yılları, ayları, haftaları, bıraktım kendi haline akıp gidiyor. Benimle birlikte oda heder oluyor ne yazık. Gerçi eskisi gibi olmasa da bu duruma alıştım, alışkanlık mı yaptı yoksa gerçekten mi alıştım oda bir muamma. Dedim ya önceleri çok fenaydı her şey. Ne zaman kendimi dışarı atsam sahil kenarında kendimi bulurdum. Kime baksam gördüğüm bütün suretlerde sen vardın. İçime öyle bir yerleşmişsin ki söküp atmak bu kadar zor olacağını bilemiyordum. En çok da geçip giden gemilere yanardım. Bu öyle yanma değil anlarsın sen onun nasıl olduğunu. Seni kimden soracağım kimden haber alacaktım.

Hep sorularla geçti bir zaman, yaşarken bir ruh gibi dolaşmak nasıl bir şeymiş işte o zaman anladım. Aşık olmak güzel de, asıl mesele aşk bitince ardından kalan kalıntılar ama ne kalıntı. Temizlemek yada onu kaldırmak öyle kolay değil. Halen niyemi yazıyorum boşver sen onu anlamazsın, anlayan anlar. Her ne kadar kendimden vazgeçmiş gibi olsam da yüreğimdeki sevgiden asla vazgeçmem. Yüreği sevgi olan insandan korkma
asla bir kimseyi incitmez. Asıl zalim olan sevgi duygusundan eksik olan kişilerdir, asıl onlar tehlikelidir. Sevgi olan her yerde her zaman yeşerir bahar tadındadır hayat. Gördün mü her ne kdar olumsuzluklarda yaşasam içimde halen bir ümit var. Bu sen olmayacaksın, biliyorum bir daha geri gelmeyeceksin. Gelsen bile beni bulamıyacaksın. Ben yine aynı yerimdeyim, bir kere aşık oldum bitti her şey buraya kadarmış.

Senin deyiminle nasip işte! Olsun ben korkularımla yüzleşmeyi bildim ya sen?